Grupa: Administrator 
Posty: 2935 #134882
Od: 2008-2-14
| Pogrążająca samotność, nieustające łzy i chora nienawiść do otaczającego ją świata – tylko to potrafiła czuć w owych momentach. Nawet rozczarowanie nie znalazło dla siebie tam miejsca, za dużo w jej życiu było tych chwil. Chwil samotności. Tylko ona ją rozumiała, tylko ona... Zbliżała się północ, jej oczy coraz bardziej spuchnięte od gorzkich łez, nadziei i wiary na zbliżające się minuty coraz mniej. Usłyszała cichy szelest, zbliżające się do niej kroki – łatwo było się domyślić, przecież schody na strychu mają już ze sto lat. Wiedziała, że idzie ona, ta wspaniała pani, która jej nigdy nie opuszcza, ta która zajmuje największą część w jej życiu. Wiedziała, że jej nie chce. Tak bardzo ją nienawidziła, tak bardzo chciała by odeszła od niej na zawsze, tak bardzo...
- puk, puk – rozległ się głos zza drzwi.
- Kto tak!? – szeptem zapytała się Tekla.
- To ja... samotność, otwórz mi! – krzyknęła z satysfakcją Samotność.
- Odejdź... błagam odejdź!!! – Tekla zalana łzami krzyczała ile miała tylko sił.
- Nawet jeśli nie otworzysz i tak wejdę. Przecisnę się przez dziurkę od klucza, prześliznę szparą pod drzwiami albo najzwyczajniej w świecie przeniknę przez te drewniane drzwi... – z drwiącym śmiechem powiedziała Samotność.
- To po co pukasz!?... – przez zaciśnięte wargi, resztkami sił Tekla wypowiedziała ostatnie słowa.
- Czy ktoś oprócz mnie pukał!? Czy ktoś oprócz mnie odwiedził Cię!? Czy nad zwyczajniej w świecie chciał z Tobą z własnej nieprzymuszonej woli spędzić wieczór!? – poważnym tonem powiedziała Samotność
- ... – rozległa się cisza.
Tekla wiedziała, że Samotność nie da za wygraną, ona zawsze wygrywała – z każdym. Ona ją kocha, tylko ona – nikt więcej. Jest jej wierna, zawsze gdy nie ma nikogo obok jest ona. Samotność układa słowa w ten sam szyk, w taki sam sposób ucieka od ludzkich oczu. Jest nią i w niej trwa. Dziś Tekla postanowiła od niej odejść. Zamknęła oczy. Wspomnienia, które były dla niej ważne niczym slajdy przemknęły przez jej głowę – szybko – nie posiadała ich wiele. Niepewnym krokiem podeszła do nocnej szafki, wyciągnęła z niej kuchenny nóż i udała się tam gdzie zwykle. Skulona usiadła w kącie pokoju. Wiedziała, że dziś coś zmieni się w jej życiu. Uczucie podniecenia przeplatające się z panicznym lękiem. Drżenie rąk, coraz mocniej zagryzała wargi, nie czuła nawet spływających łez po policzku. Zacisnęła dłonie odsłaniając sobie widok na wewnętrzną część rąk. Po raz ostatni spojrzała na swoją słabość, na swoją nieudolność. Dobrze wiedziała, że już nigdy nie będzie musiała ronić łez nad swoją bezsilnością. Wiedziała, że blizny odejdą razem z nią... Nie chciała dłużej o tym myśleć. Szybkim, pewnym i energicznym ruchem chwyciła nóż, wbiła go w opuchnięty, pełen ‘kodu kreskowego’ nadgarstek mocniej niż zwykle... Zamknęła oczy. Łzy przestały spływać po twarzy. Jej ciało bezwładnie osunęło się po ścianie. Czuła ulgę. Dzięki jednej kresce na nadgarstku poczuła się lepiej. Oddech ustał, serce przestało bić. Strumień krwi jeszcze przez chwilę spływał po jej czarnym rękawie i bladej dłoni...
Samotność oparła głowę o drzwi i zsunęła się w dół. Upadła na kolana. Nie mogła uwierzyć w swoją porażkę, przecież zawsze wygrywała, zawsze osiągała swój upragniony cel, zawsze byłą górą. Nie odważyła się nawet wejść do pokoju Tekli, przecież tak bardzo ją kochała!?... Jej zielone oczy stały się szkliste, przykryła je swymi twardymi dłońmi chowając w nich całą twarz.
- Przepraszam – powiedziała.
_________________
Dawniej ludzie wiedzieli mało, ale to "mało" poruszało do głębi ich serca. Dzisiaj ludzie wiedzą wiele, ale to "wiele" porusza ich tylko powierzchownie i karykaturalnie. |
