Grupa: Administrator 
Posty: 2935 #134858
Od: 2008-2-14
| Nikt mnie nie szuka, nikt mnie nie znajdzie. Czekam na noc, zaczyna padać. Krople deszczu otulają moje ciało. Myślałem, że będziesz tu...ale teraz. Wsłuchuje się w wiatr, lecz nie słyszę muzyki. Poszukuje miejsca aby sie ukryć, tak bardzo chcę być sam, lecz wokół mnie jest wiele dusz. I choć nie słyszą mojego wołania z ust wydobywa się niemy krzyk.
Wciąż uparcie czekam na Ciebie. Stojąc na brzegu sercem płynąć z Toba. Zabierz mnie ze sobą, tam gdzie nie odnajdzie mnie nikt i choć słów twojego szeptu...chcę byc przy Tobie. Wciąż czekam na noc a księżyc mozolnie wyłania się z głębi wód. Po mej twarzy spływają krople samotności. Pod stopami czuję jak piasek ustępuje miejsce łzą.
Wciąż wypatruję twej postaci na horyzoncie i choć nie znam miejsca do którego zdążamy chcę abyś mnie zabrał tam ze sobą. Nadeszła noc, światło księżyca oświetla mą postać zbudowaną z rozpaczy. W oddali dostrzegam twą osobę, łzy rozbijają się o ziemię. Dlaczego wszystko jest takie zagmatwane?
Juz czuję spokój i roztargnienie. Zabierz mnie w nowe miejsce, gdziekolwiek. Nie wiem kim jesteś, ale jestem z Tobą. I choć wiem, że wraz z brzaskiem i krwawym oceanem znikniesz w otchłani wód, wiem ,że warto czekać na tą jedyna noc.
Warto czekać aby poczuć dotyk twych dłoni, znikome myśli, niespokojnie pędzące ku nicości.
Mógłbym Ci powiedzieć dlaczego tu czekam ginąc w kroplach deszczu. Kochanie śpiesz się, nim nastanie świt nas tu juz nie będzie, pozostaną jedynie odbite ślady namiętności i łez na piasku zapomnienia. Tą ostatnią noc podarujmy Selen, tyle razy kryła nas przed wrogimi spojrzeniami tych, którzy zapomnieli czym jest pożądanie.
Zagubieni pośród namiętności zapomnieliśmy o sobie. Targani strachem nie dostrzegamy samotnej wyspy na oceanie rozpaczy. Jesteś wszystkim co teraz mam i zarazem jedyną "rzeczą", której nigdy nie posiądę. Jesteś przy mnie ale czy to Ty, czy to ja? Czy wiesz choć jakiej barwy sa moje łzy? Jaki blask wytwarza mój uśmiech?
Ale teraz gdy jesteśmy razem, czy to istotne? W jednej sekundzie uchwyciłem szczęście i w tej samej chwili je zabiłem. Nastaje dzień, krwawe słońce wyłania się z morskiej pieni. Są tu już pierwsze promienie usilnie poszukujące naszej obecności ale nas tu już nie ma...tak samo jak nie ma niczego co nas łączyło. Choć brutalnie zamordowaliśmy nasze przeznaczenie, zrobiliśmy to z miłości.
Wciąż czekam,łzy spływają po policzku. Choć razem wędrujemy osobno. Rzucam kamyki smutku w ocean niepamięci...wiem, że Ty też to zrobisz. Prędzej czy później oboje doprowadzilibyśmy do naszej zguby. Lecz czy rzeczywiście rany serca goi się łzami opuszczenia? .. dlaczego to takie trudne stanąć tyłem do własnych myśli? Jak pogodzić poranione serce z martwą myślą.
Wciąż czekam lecz teraz na świt, krople deszczu rzeźbią w mej duszy krwawe chwile szczęścia. Ponownie stoje na brzegu, rzucam na wodę wianek ułożony z samotności i pragnienia. O samotności moja wybranko...prowadź me stopy po drogach życia, zdala od miłości.
(izyda)
_________________
Dawniej ludzie wiedzieli mało, ale to "mało" poruszało do głębi ich serca. Dzisiaj ludzie wiedzą wiele, ale to "wiele" porusza ich tylko powierzchownie i karykaturalnie. |
