| Hesse Hermann |
| Jedynie miłość nadaje sens życiu. Dlatego im bardziej zdolni będziemy do miłości i dawania siebie innym, tym bardziej sensowne będzie nasze życie. * * * Człowiek nie jest wszak jakimś mocnym i trwałym kształtem, jest raczej próbą i stanem przejściowym, jest niczym innym, jak wąskim, niebezpiecznym mostem między naturą a duchem. Najgłębsze przeznaczenie popycha go ku duchowi, ku Bogu - najgorętsza tęsknota ciągnie go z powrotem ku naturze, ku matce: między obiema potęgami, drżąc lekliwie, balansuje jego życie... * * * Sumienie świata nie ma adresu. * * * Każda epoka, każda kultura, każdy obyczaj i tradycja mają swój styl, swoją specyfikę, swoje subtelności i ostrości, uroki i okrucieństwa, każda epoka uważa pewne niedomogi za oczywiste, a inne zło znosi cierpliwie. Prawdziwym cierpieniem, piekłem staje się życie ludzkie tylko tam, gdzie krzyżują się dwie epoki, dwie kultury i religie. * * * Człowiek nie jest nazbyt zdolny do myślenia w wielkim wymiarze i nawet najbardziej uduchowiony i wykształcony patrzy stale na świat i na siebie - zwłaszcza na siebie - przez okulary bardzo naiwnych, uproszczonych i kłamliwych formuł! * * * Jako ciało każdy człowiek jest jednością, jako dusza nigdy. * * * Jedno jest tylko serce i jedno ciało, ale mieszkają w nich nie dwie dusze, nie pięć, lecz niezliczona ich ilość; człowiek jest składającą się ze stu łusek cebulą, uplecioną z mnóstwa nitek tkaniną. |