Grupa: Administrator 
Posty: 2686 #87154
Od: 2008-2-14
| Tatiana kochała niebo. Co wieczór biegała na dach swojego domu, by móc obejrzeć przez lunetę wielki ocean gwiazd i planet. Najbardziej ekscytowało ją to, iż niebo wciąż się zmieniało i za każdym jej kolejnym spojrzeniem było inne. Taka też była Tatiana. Nikt nie wiedział, jaka jest naprawdę, nawet jej mama nie zdołała domyślić się, co w danej chwili czuje jej córka, o czym myśli.
-Dzisiaj jest pełnia, łatwiej odnaleźć Wenus.
Tatiana z wrażenie poruszyła lunetą, znów długo będzie musiała ją ustawiać. Obok stał jej przyjaciel Samuel.
-Wystraszyłeś mnie, mówiłam ci, żebyś wchodził drzwiami, nie oknem. Masz-przesunęła lunetę w jego kierunku- szukaj teraz Wenus, już prawie ją miałam.
-Nie denerwuj się, złość piękności szkodzi.
Nienawidziła, kiedy tak mówił, i on to wiedział. Ale wiedział też, że nie obrazi się na niego. Byli przyjaciółmi "od zawsze". Nie wiedzieli, kiedy się poznali, byli tak mali, ze żadne z nich nie pamiętało tego momentu. Ich mamy przyjaźniły się od czasów szkoły, potem prawie jednocześnie wyszły za mąż i zamieszkały obok siebie.
-Oto i ona!-Samuel dumnie klasnął w dłonie- jest taka piękna! Czytałem dziś rano, że za parę dni Jowisz ukaże nam swe oblicze. Ale tylko na parę dni. Wielka strata dla nauki.
-Tak? Wydawało mi się, że zobaczymy go dopiero w przyszłym miesiącu.
-Źle ci się wydawało. Przyniosę jutro dane.
-Napijesz się czegoś? idę do kuchni.-Tatiana wyprostowała się i spojrzała na Samuela.
-Możesz przynieść lody czekoladowe. Masz?
-Mam, mama pamięta i o tobie, mój drogi przyjacielu.
Uśmiechnęła się i zeszła na dół. Samuel wrócił do Wenus, ale myślał o czymś innym. Jego myśli krążyły wokół Tatiany. Marek powiedział mu dzisiaj, że Tatiana z kimś się spotyka. Ta wiadomość poraziła go jak grom. Właściwie nie wiedział, dlaczego. Uzgodnili przecież, że na zawsze zostaną "tylko" przyjaciółmi, ale w jakimś stopniu wciąż czuł się za nią odpowiedzialny. Może dlatego, że oboje nie mieli rodzeństwa? Zawsze był dla niej jak brat, który bronił swej ukochanej siostry, ale nic więcej. Dlaczego więc myśl, że ktoś nazwie siebie "jej chłopakiem" i będzie miał pełne prawa do jej ust i rak, tak bardzo go drażniło? Czyżby był zazdrosny?
-Twoje lody, Główny Obserwatorze. -Tatiana z uśmiechem podała mu półmisek z wielką porcją smakołyku. - O, cos się tak zamyślił?
-Dzięki. -Samuel spojrzał na Tatianę, gdy podawała mu lody. Dopiero teraz zauważył, że ona ma piękne, ciemnobrązowe oczy i długie, czarne rzęsy. Dłużej przytrzymał wzrok, co wyraźnie Tatianę zirytowało.
-Co to? Widzisz mnie pierwszy raz?
-Tatiano...- Samuel próbował zebrać myśli. -Słyszałem, to znaczy Marek mi mówił...
-Marek to plotkarz, powinien urodzić się dziewczyną.
-Więc wiesz, o co chcę cię zapytać?
-Wiem. -Tatiana spojrzała na Samuela.
-Wiec?
-Więc to nieprawda, wierz albo nie, -Tatiana pochyliła się nad lunetą.
Wierzył jej. Wiedział, że nigdy nie mogą być osobno. Kochał ją jako przyjaciółkę, nie wyobrażał sobie życia bez niej. Wiedział, że kiedyś miedzy nimi zaistnieje "coś więcej", wiedziała to również Tatiana. Od szesnastu lat spędzali ze sobą każdą wolną chwile, oboje rozkochani w astronomii. Nie chcieli niszczyć tej pięknej przyjaźni, która nie wiadomo skąd przyszła i nie wiadomo dokąd zmierza. wiedzieli jednak, że ich drogi nigdy się nie rozejdą, bo szli jedną drogą - Drogą Mleczną.
źródło;int |
