Grupa: Administrator 
Posty: 2935 #135840
Od: 2008-2-14
| Dlaczego mam zmienić swoje wyobrażenia o sobie i otaczającej rzeczywistości? Przecież wszyscy tak myślą....
To częste stwierdzenie pieczętuje dużo rozmów z pacjentami.
Wielu osobom trudno jest zrozumieć, że to na poziomie naszych wyobrażeń o otaczającej rzeczywistości rozpoczyna się proces chorobowy. Nieuchwytne, a zakodowane poprzez proces rozwoju osobowości tzw. „negatywne programy na życie”, rzutują na obraz całego życiowego doświadczenia, chyba, że świadomie staramy się je zmienić.
W jaki sposób dochodzi do zmian chorobowych w organizmie, pytają pacjenci, i co to ma wspólnego z moimi przekonaniami?
Każdemu aktowi tworzenia otaczającego świata towarzyszy myśl. Jest podstawową cegiełką, z której „ urodzi się” pomysł na obiad i nowe dzieło architektoniczne. To działania uruchomione w oparciu o myśli wiodą do doświadczenia w każdym aspekcie życia. Z zespołem przekonań ma to związek o, tyle, że każdą sytuację oceniamy właśnie z perspektywy tego, co jest dla nas rzeczywistością. Dwie osoby mogą postrzegać skrajnie różnie tę samą sytuację i podjąć odmienne decyzje w związku z jej doświadczaniem. Jak się to ma do zjawiska pojawiania się "zalążków" choroby?
Kilka lat temu zostałam zaproszona do domu jednego ze znanych warszawskich bioterapeutów. Ponieważ miał do przyjęcia jeszcze kilka osób, usiadłam wśród oczekujących na zabieg pacjentów. Obok mnie siedziała młoda kobieta z bardzo zatroskanym wyrazem twarzy, a obok 9-letnia miła dziewczynka.
W pewnym momencie kobieta widząc mój badający wzrok zaczęła opowiadać o swoim problemie, który przypieczętował decyzję o wizycie, u bioterapeuty. Dziecko było bardzo zdolne i pracowite, ale wystarczyło, że ocena szkolna w jej dzienniczku była gorsza o znak minus w porównaniu do oceny koleżanki i organizm reagował na " porażkę" kolejną gorączką. Dziecko było diagnozowane przez lekarzy bardzo dokładnie, lecz nie ustalono przyczyny takiego stanu rzeczy, a matka coraz gorzej radziła sobie z tą bardzo stresogenną dla wszystkich domowników sytuacją. Wreszcie trafiła do bioterapeuty z nadzieją na znalezienie złotego środka.
Dlaczego dziewczynka w tak dramatyczny sposób reagowała na " znaczek" w dzienniku?
Myślę, że należałoby przede wszystkim skierować dziecko do psychologa, ale tak naprawdę czynnik psychologiczny jako źródło patologii, bierze się pod uwagę na samym końcu łańcuszka diagnostycznego w przypadku somatyzacji objawów.
Myślę, że jest to poważny błąd, skoro zdajemy sobie sprawę z faktu, iż to właśnie zespół przekonań danego człowieka jest odpowiedzialny za uruchomienie kaskady związków przyczynowo-skutkowych wiodących do rozwoju wielu zmian chorobowych.
Człowiek stanowi nierozerwalną całość i nie można oddzielić „psyche” od „somy” w procesie terapii.
Myślę, że włączenie technik pracy psychologicznej z pacjentem, zmniejszyłoby zachorowalność na choroby nazwane przez klinicystów psychosomatycznymi, a także, co wiem z działalności prowadzonej przez moją firmę Centrum OBK " Vega", złagodziło przebieg wielu nieuleczalnych, a uciążliwych w funkcjonowaniu na codzień objawów przewlekłych patologii.
Autor: Teresa Maria Zalewska
_________________
Dawniej ludzie wiedzieli mało, ale to "mało" poruszało do głębi ich serca. Dzisiaj ludzie wiedzą wiele, ale to "wiele" porusza ich tylko powierzchownie i karykaturalnie. |
