 | Strona: 1 / 1 strony: [1] |
Upadłe Anioły |  |
| | | | barabeusz | 25.03.2008 12:23:37 | 
Grupa: Użytkownik
Posty: 204 #87601
Od: 2008-3-12
| Upadłe Anioły i Demony
Abaddon
(Abbadon, "niszczyciel") hebrajskie imię greckiego Apollyona, anioła Czeluści (Ap 9, 11); także anioła, który związał Szatana na tysiąc lat (Ap 20). W Księdze Hymnów (których kopia znajduje się wśród rękopisów odkrytych w Qumran) mowa o "otchłani Abaddon" i potokach, Beliala które wdarły się do Abaddon [por. Tyloch, Rękopisy z Qumran nad Morzem Martwym, s. 264, przyp. 32, s., 267 przyp. tłum.]. W apokryfie z I w., Księdze starożytności biblijnych Pseudo-Filona, mowa o Abaddonie jako miejscu (szeolu, piekle), a nie duchu czy demonie. Podobnie Milton w Paradise Regained (IV, 624) posługuje się pojęciem Abaddon jako określeniem miejsca, to jest otchłani. Zgodnie ze współczesną wiedzą, po raz pierwszy pojęcie to upersonifikował autor Apokalipsy św. Jana, gdzie stało się ono imieniem anioła. W Dziejach Tomasza z III w. Abaddon jest imieniem demona, lub samego Szatana, i tak też rozumie je Bunyan w Wędrówce pielgrzyma. Według Mathersa, autora The Greater Key of Solomon, Abaddon to imię Boga, którego użył Mojżesz, prosząc Stwórcę o zesłanie plagi gradu na Egipt. Kabalista Józef ben Abraham Gikattila używa słowa Abaddon jako określenia szóstej z siedmiu "warstw piekła", której zarządcą jest anioł Pasjel (por. Cohen, Talmud, s. 380). Klopstock w Mesjadzie nazywa Abaddona "ciemnym aniołem śmierci". O "szponiastych skrzydłach" Abaddona pisał Francis Thompson w wierszu To the English Martyrs (Apollyon). Abaddon jest również utożsamiany z aniołem śmierci i zniszczenia, demonem czeluści, z władcą demonów podziemnego świata oraz Samaelem i Szatanem (zob. De Plancy, Słownik wiedzy tajemnej, s. 9; Grillot, A Pictorial Anthology o f Witchcraft, Magic and Alchemy, s.128). W tym ostatnim dziele Abaddon występuje jako "Anioł zniszczenia z Apokalipsy". W The Magus Barretta Abaddon przedstawiony jest na kolorowej rycinie jako jeden z "demonów zła".
Abbadona
Abbadona - niegdyś serafin i wierny towarzysz Abdiela (rozświetlonego serafina).
Adirael
Adirael - ("wspaniałość Boga"); w niebie zajmował wysokie miejsce (archanioł?), obecnie służy Belzebubowi, księciu Piekła.
Adramelech
(Adramelek, "król ognia") anioł chóru tronów, zwykle towarzyszący Asmadajowi. W demonografii, Adramelech jest ósmym z dziesięciu arcydemonów; jest także wielkim kanclerzem piekła i kawalerem Orderu Muchy, ustanowionego, jak głosi legenda, przez Belzebuba. Wezwany, Adramelech ukazuje się pod postacią muła lub pawia (zob. De Plancy, Słownik wiedzy tajemnej, s. 10, 58). W The Historty of Magic Seligmanna demon ten jest przedstawiony jako koń. W Drugiej Księdze Królewskiej (17, 31) Adramelek (Adramelech) jest bogiem Sefarwaitów z Samaru, któremu składano ofiary z dzieci. Adramelech bywał utożsamiany z babilońskim Anu i Molochem Ammonitów. W Raju utraconym Milton nazywa Adramelecha "idolem Asyryjczyków" (imię to pochodzi z mitologii asyryjskiej); w tym samym poemacie Adramelech jest upadłym aniołem, pokonanym w walce przez Uriela i Rafaela (VI, 460-463). W Mesjadzie Klopstcka Adramelech jest "nieprzyjacielem Boga, bardziej podstępnym, pysznym i złośliwym niźli sam Szatan, diabłem straszliwiej wyklętym i większym hipokrytą". Zob. ilustrację w: Schaff, A Dictionary of the Bible, s. 26, gdzie Adramelech jest przedstawiony pod postacią skrzydlatego, brodatego lwa. Na ilustracji w Słowniku wiedzy tajemnej De Plancy'ego (s. 10) demon ten został ukazany jako muł z ogonem pawia.
Aeszma
Aeszma - w mitologii perskiej jeden z siedmiu demonów.
Agares
(Agreas, Aguares) niegdyś anioł należący do chóru cnót, obecnie książę piekła, dowodzący 31 legionami złych duchów. Ukazuje się pod postacią starca siedzącego okrakiem na krokodylu, z krogulcem na ręce. Uczy wszystkich języków i potrafi wywołać trzęsienie ziemi (zob. De Plancy, Słownik wiedzy tajemnej, s. 10-11). Reprodukcję pieczęci Agaresa zob. w: Waite, The Book of Black Magic and of Pacts, s. 166. Według legendy Agares był jednym z 72 duchów, które król Salomon uwięził w mosiężnym naczyniu i wrzucił do jeziora (według innej wersji tej legendy wygnał go do "dolnego Egiptu").
Adirael
Agniel - w "Zoharze" czwarta z dziesięciu Sefirot Zła i Nieczystości (inaczej Gamchikot, Gog Szekla), odwrotna do świętej sefiroty Chesed - "miłość".
Agrat bat Machlat
Agrat bat Machlat - żeński anioł nierządu, jedna z trzech pomocnic Samaela (oprócz Lilith i Naamy). "Talmud" ostrzega: "Nikt nie powinien samotnie wychodzić w nocy, szczególnie w środę i w sobotę, ponieważ Agrat córka Machlat przebywa na zewnątrz z osiemnastoma miriadami aniołów zniszczenia, z których każdy oddzielne ma zezwolenie na to, by czynić zło".
Alat
Alat - demon chorób.
Alpiel
Alpiel - w mistyce żydowskiej, upadły anioł władający drzewami owocowymi.
Amalek
Amalek - upadły anioł z "Zoharu", porównywany do Samaela: "zły wąż, bliźniacza dusza jadowitego boga".
Ami
Ami - niegdyś anioł chóru potęg, obecnie "wielki przewodniczący niższych sfer". Posiada "doskonałą znajomość astrologii i sztuk wyzwolonych".
Ammit
Ammit - żeński demon egipskiego sądu w zaświatach, otoczony trwogą jako "pożeracz zmarłych", z głową krokodyla , tułowiem drapieżnego kota i zadem hipopotama. Potwór ten czyha podczas sądu obok wagi, żeby potem połknąć grzesznika.
Amniksjel
Amniksjel - elektor Piekła, niegdyś anioł władający jednym z 28 Pałaców Księżyca.
Amudiel
Amudiel - jeden z siedmiu elektorów Piekła.
Ananel
Ananel - (Anani, Hananel, Chananel)-miał zstąpić z Nieba na górę Hermon i sprowadzić na Ziemię grzech.
Anmael
Anmael - (Chnum, Azael) jeden z przywódców upadłych aniołów. Tak jak Szemhazaj, prosząc o rękę córki człowieczej, Istahar, obiecał jej wyjawić pełne Imię Boże i za to został strącony z Nieba.
Apollyon
Apollyon - (Appollyon, Apollion; "niszczyciel") - w Biblii jest Aniołem Czeluści i sługą Boga, w okultyzmie jednak i w pismach niekanonicznych jest aniołem zła. Imieniem tym posługiwano się również nazywając siedzibę złych duchów (Piekło). Bunyan w "Wędrówce pielgrzyma" opisuje go tak: "pokryty jest rybią łuską, ma skrzydła niczym smok, niedźwiedzie łapy, a z jego brzucha bucha dym i ogień".
Arakiba
Arakiba - (Arakab, Aristikifa, Artakifa); zły (upadły) anioł, który miał sprowadzić na Ziemię grzech, a obecnie pełni rolę dziesiętnika armii Samaela (Szatana).
Arakiel
Arakiel - ("ten, który sprawuje władzę nad Ziemią") według etiopskiej "Księgi Henocha" , jeden z dwunastu upadłych aniołów. Miał ludzi uczyć orientacji w terenie.
Araksjel
Araksjel - według etiopskiej "Księgi Henocha" , jeden z upadłych aniołów.
Arias
Arias - w okultyzmie jeden z dwunastu markizów Imperium Piekła, demon władający wonnymi ziołami.
Ariel
Ariel - (Arael, Ariael, "gniew boży"); anioł z głową lwa, czasem dobry a czasem upadły (w każdym razie należał do chóru cnót); w "Testamencie Salomona" zwierzchnik demonów. Jest władcą wiatru.
Ariok
Ariok - (Ariuch, Orioch, Arioch, "srogi lew"); w Genesis 14,1 jest królem Ellasaru, a w legendzie żydowskiej wyznaczonym przez Boga aniołem stróżem Henocha, strzegącym jego pism. Częściej jednak pojmowany jest jako wysłannik Szatana, demon zemsty, posługujący się nią jednak tylko w stosunku do tych, którzy sami się do niej uciekają.
Armaros
Armaros - (Armers, Farmaros, Abaros, Arearos) jeden ze wspomnianych w "Księdze Henocha" upadłych aniołów, uczący "odczyniania uroków".
Armen
Armen - wspomniany w "Księdze Henocha" upadły anioł.
Armers
Armers - upadły anioł z wiersza Van Dorena.
Aryman
Aryman - (Ahriman, Ariman, Ahraman, Dahak, Angara Mainju - "Zły Duch") perskie imię Księcia Zła, pierwowzór judeochrześcijańskiego Szatana. Miał sprowadzić śmierć na ziemię poprzez zabicie pierwowzoru człowieka i zwierząt. Nie zawsze uwarzano go jednak za ducha całkowicie złego. Mazdajscy magowie składali mu ofiary. Jest bogiem równie silnym jak jego przeciwnik, Ormuzd, który postanawia go zniszczyć poprzez Dzieło Stworzenia.
Asael
Asael - ("ten, którego stworzył Bóg") anioł służebny Szemhazaja (obaj strąceni zostali za współżycie z córkami ludzkimi).
Asbiel
Asbiel - ("ten, który uciekł od Boga") według "Księgi Henocha" "udzielił synom Bożym fałszywej rady i namówił ich do grzechu z córkami ludzkimi", jest zatem aniołem upadłym.
Asderel
Asderel - (Asredel, Asradel Szariel) zły archanioł objaśniający ludziom bieg Księżyca.
Asmadaj
Asmadaj - dawniej anioł chóru tronów, wraz ze swym towarzyszem Adramelechem "pragnęli z Bogiem / zrównać się, gardząc wszystkim, co poniżej".
Asmodaj
Asmodaj - (Aszmedaj, Asmodiusz, Sidonej) upadły "mający skrzydła, polatujący to tu, to tam i znający tajemnice przyszłości". Uczy matematyki i potrafi uczynić człowieka niewidzialnym. Jest wodzem 72 legionów duchów piekielnych. Przywołany, ukazuje się pod postacią istoty o głowach byka, barana i człowieka.
Asmodel
Asmodel - pierwotnie jeden z wodzów chóru cherubinów, obecnie (według "Pistis Sofia") demon kary. W Kabale jedna z nieczystych sefirot.
Asmodeusz
Asmodeusz - ("duch zła") "wściekły diabeł", kiedyś serafin, który miał (według Forlonga) upić Noego, w Księdze Tobiasza zaś (3, 8; 8, 3) jest złym duchem, który zabił siedmiu nowo poślubionych mężów Sary. W demonologii jest zarządcą piekielnych domów gry. Cabbel przedstawia go jako syna Lilith i Samaela (lub samego Adama!!!). W tradycji żydowskiej jest teściem demona Bar Szaloma. Uważany jest za wynalazcę wszelkiej rozrywki, muzyki, tańca i sztuk dramatycznych. W Talmudzie przedstawiany jest jako "król demonów" i władca liczb parzystych. Ma "napełniać mężczyzn żądzą, prowadzącą do wiarołomstwa" oraz "obdarzać magicznymi pierścieniami; pokazuje, jak stać się niewidzialnym; uczy geometrii, arytmetyki, astronomii i nauki o ruchu". Wezwany, ma się ukazywać jako książę o trzech głowach (byczej, ludzkiej i baraniej) z ogonem węża i gęsimi nogami, który ziejąc ogniem dosiada smoka i dzierży chorągiew oraz włócznię.
Astarot
Astarot - (Asterot) niegdyś serafin i książę chóru tronów, obecnie wielki Książę Piekła (jeden z siedmiu, którzy odwiedzili Fausta), jego skarbnik i nauczyciel sztuk wyzwolonych. Wezwany, ukazuje się jako "piękny anioł jadący na smoku, w prawym ręku trzymający żmiję", jednak przeraźliwie cuchnący. Według tradycji angielskiej występuje jako "wąż o ceglastoczerwonym mieniącym się ogonie, dwu żółtych silnych i krótkich nogach, blado żółtawym brzuchu, rudobrązowej szyi i ostrym szpikulcu zakończonym na kształt kolca jeża".
Astarte
Astarte - (Aszterot, Asztoret, Isztar-Wenus) główne żeńskie bóstwo starożytnych Fenicjan, Syryjczyków i Kartagińczyków, bogini Księżyca i płodności (pierwowzór Afrodyty). W okultyźmie żeński demon kwietnia, w "Raju Utraconym" I, 509-510, upadły anioł, utożsamiany z Astarotem (według De Plancy' ego jest jego samicą, przedstawianą z głową jałówki).
Aszmedaj
Aszmedaj - (Aszmodaj, Asmodée, Asmadaj, Chammadaj, Sydonaj) choć w tradycji rabinackiej ma być posłańcem Boga, to jako przeciwnik Salomona, władca Południa i przywódca 66 legionów upadłych częściej pojmowany jest jako anioł zła, w przeszłości cherubin (w okultyzmie wąż kuszący Ewę) i wielki filozof.
Ataf
Ataf - zły anioł, pomagający pokonać przeciwnika; wzywany w zaklęciach mających skłócić małżonków.
Atarkulf
Atarkulf - wódz upadłych aniołów z "Księgi Henocha".
Aurchi Be-Ram El
Aurchi Be-Ram El - upadły anioł, który przed potopem miał utrzymywać grzeszne stosunki z córkami ludzkimi.
Auza
Auza - (Oza) strącony za utrzymywanie grzesznych stosunków z córkami ludzkimi.
Aza
Aza - według tradycji rabinackiej wygnany z nieba za grzeszne stosunki z córkami ludzkimi, lub za sprzeciwienie się wyniesieniu patriarchy Henocha, gdy ten został przemieniony w anioła Metratona. Miał wyjawić Salomonowi niebiańskie tajemnice, czyniąc go najmądrzejszym człowiekiem na ziemi, a przed potopem spłodzić (razem z Azaelem) ze złą Naamą, córką Lameka, asyryjskie bóstwa opiekuńcze.
Azael
Azael - (Azjel, Asjel - "ten, którego umacnia Bóg") początkowo anioł służebny, zamieszkujący siódme niebo. Miał nauczyć ludzi czarów pozwalających opuszczenie Słońca, Księżyca i Gwiazd na ziemię. Ma być jednym z przeciwników czterech świętych władców żywiołów i strażnikiem ukrytych skarbów.
Azaradel
Azaradel - według "Księgi Henocha" jeden z upadłych aniołów objaśniających ludziom bieg Księżyca.
Azazel
Azazel - (Hazazel, "Bóg umacnia") według "Księgi Henocha" jeden z wodzów 200 upadłych aniołów, który "nauczył mężczyzn wykuwać miecze i tarcze", a kobiety "noszenia ubrań i malowania powiek". Zohar nazywa go jeźdźcem dosiadającym węża. Niegdyś był cherubinem i wodzem chóru niższych aniołów, obecnie to anioł upadły, ale wciąż potężny. W "Apokalipsie Abrahama" to "władca piekła, zwodziciel ludzkości", który jest demonem o siedmiu wężowych głowach, czternastu obliczach i dwunastu skrzydłach. Strącony miał być przez Boga za odmówienie złożenia pokłonu Adamowi. Ma być chorążym Szatana, a być może również pierwszym aniołem, jaki został strącony.
AAzazjel
Azazjel - upadły serafin, który w dramacie "Niebo i ziemia" Byrtona jest błagany przez pobożną Anah, wnuczkę Kaina, o wyjawienie Pełnego Imienia Boga i który w dniu Potopu unosi ją na inna planetę.
Azibiel
Azibiel - według "Księgi Henocha", upadły anioł wygnany z Niega za współżycie z córkami ludzkimi.
Azkiel
Azkiel - jeden z wodzów dwustu upadłych aniołów "Księgi Henocha", a także jeden z tych, którzy utrzymywali grzeszne stosunki z kobietami.
Azrael
Azrael - w mistyce żydowskiej anioł będący ucieleśnieniem zła, geniuszem śmierci. Właśnie Azrael miał być czwartym aniołem, któremu udało się przynieść Bogu garść ziemi, z której następnie został stworzony Adam. Ma on mieć "siedemdziesiąt tysięcy stóp i cztery tysiące skrzydeł, a w jego ciele znajduje się tyle oczu i języków, ile żyje ludzi na świecie."
Azrafil
Azrafil - według De Plancy' ego "straszliwy anioł" i jeden z demonów.
Baalberyt
Baalberyt - (Balberyt, Berit, Beal, Elberyt) niegdyś książę chóru cherubinów, obecnie piekielny arcykapłan i mistrz ceremonii nakłaniający do bluźnierstwa i morderstwa oraz poświadczający pakty między ludźmi a diabłami.
Badariel
Badariel - (Batarjal) jeden z dwustu upadłych aniołów etiopskiej "Księgi Henocha".
Bael
Bael - (Baal - "pan" lub "władca") potężny król podziemnego świata służący we wschodniej części Piekła. Jest zwierzchnikiem 60-70 legionów diabłów. Przywołany, ukazuje się jako istota o głowach człowieka, ropuchy i kota.
Balan
Balan - (Balam) niegdyś anioł chóru panowań, obecnie wielki i potężny Książę Piekła (dowodzi 40 legionami duchów piekielnych) o trzech głowach: byka, człowieka i barana, z wężowym ogonem i pałającymi ogniem oczyma. Przedstawiany jest nago, na niedźwiedziu, z krogulcem w dłoni.
Barakel
Barakel - (Barajiel) upadły anioł z "Księgi Henocha".
Barakijal
Barakijal - według "Księgi Jubileuszów" jeden z "czuwających", którzy zgrzeszyli z córkami ludzkimi. W Piekle jest nauczycielem astrologii. W "Księdze Henocha" miał być jednym z "dziesiętników" (przywódców) upadłych aniołów.
Barbatos
Barbatos - niegdyś anioł chóru cnót, obecnie Wielki Książę i zwierzchnik 30 legionów złych duchów. Ma "rozumieć śpiew ptaków, znać przeszłość i potrafić przepowiedzieć przyszłość. Przywołać go można tylko, gdy Słońce znajduje się w Strzelcu.
Basasael
Basasael - zły archanioł z "Księgi Henocha".
Batrael
Batrael - (Batariel, Badariel, Batrael, Batarjal, Metarel) w "Księdze Henocha" jeden z dwustu upadłych aniołów, czasem przywoływany w zaklęciach magicznych.
Bat Zuge
Bat Zuge - sefirota zła i nieczystości, określenie Lilith.
Behemot
Behemot - ("zwierzę") potwór chaosu (wieloryb, hipopotam, krokodyl) stworzony piątego dnia Stworzenia. Jest rodzaju męskiego i stanowi lądowy odpowiednik morskiego, żeńskiego potwora morza - Lewiatana. Według tradycji rzymskokatolickiej jest władcą ciemności (pomimo, że w Księdze Hioba 40, 19 określony jest jako "początek dróg Bożych"). Przedstawiany jest jako słoń o łapach niedźwiedzia, w Piekle ma pełnić funkcję wielkiego podczaszego i opiekować się obżarstwem oraz wszystkim tym, co dotyczy żołądka.
Belfegor
Belfegor - (Belfagor, Baal - Peor - "władca szczelin" lub "bóg Baal z góry Phegor) pierwotnie był czczonym pod postacią fallusa moambickim bogiem rozpusty. Wedłóg kabalistów należeć miał niegdyś do chóru księstw. W Piekle jest demonem odkryć i przemyślnych wynalazków. Ukazywać się ma pod postacią młodej kobiety. Masters przypuszcza, że Belfagor jest odpowiednikiem hinduskiego Rutrema.
Belial
Belial - (Berial, czasem Beliar) jeden z najpotężniejszych upadłych aniołów, niegdyś należał do chóru cnót. Często bywa utożsamiany z Szatanem. Jest "Panem Kłamstwa", zwanym również "Niegodnym". Właśnie za ciągłe kłamanie oraz za pogardę okazywaną nowostworzonemu człowiekowi miał zostać strącony. Milton w "Raju utraconym pisze: "Ostatni nadszedł Belial: bardziej sprośny / Umysł nie został strącony z Niebiosów / Ni rozkochany występniej w występku". Na rycinie Jacobusa Teramo tańczy przed Salomonem, składając mu listy uwierzytelniające. Jest symbolem niezależności i Księciem Północy.
Beliar
Beliar - ("nic nie wart") stworzony zaraz po Lucyferze z garści ognia anioł chóru cnót i chóru aniołów, miał upaść "jako pierwszy wśród cnotliwszych", strącony za odmowę uznania obrazu Boga. Beliar wspomniany był w kilku księgach Starego Testamentu jako zły duch, symbol i personifikacja zła. W Drugim Liście do Koryntian św. Paweł pyta: "(...) jaka jest wspólnota Chrystusa z Beliarem?" traktując Beliara jako wodza demonów lub personifikując go z samym Szatanem. W literaturze apokryficznej Beliar jest księciem ciemności, często też nazywa się go prymasem Piekła. Według niektórych Beliar nigdy nie był aniołem, ale, podobnie jak Aryman, niezależnym i równym Bogu przeciwnikiem.
Belzebub
Belzebub - (Beelzebub, Belzebud, Belzaboul; Beel - Zewuw : "Władca Much", Baal Zewul : "książę"; "Władca Chaosu") pierwotnie bóstwo syryjskie; w Drugiej Księdze Królewskiej filistyński bóg Ekronu; w Kabale wódz 9 złych aniołów Piekła. Choć często nazywany "władcą złych duchów", nie jest jednak utożsamiany z Szatanem. W Niebie miał być cherubinem.
Belzebut
Belzebut - (Beezebut) niegdyś książę serafinów, obecnie upadły anioł i zły duch lipca, przeciwnik anioła Werchiela.
Bernael
Bernael - anioł ciemności i anioł zła z tradycji Falaszów.
Busasejal
Busasejal - jeden z dwustu upadłych aniołów z etiopskiej "Księgi Henocha".
Bylet
Bylet - (Belet) niegdyś anioł chóru potęg, w Piekle przewodzi 85 legionami demonów. Jest królem, dosiada siwego konia, a jego przybycie oznajmia ogłuszający głos trąby.
Carreau
Carreau - (Carnivean) niegdyś książę chóru potęg, obecnie demon wzywany w litaniach sabatowych i mający nakłaniać do nieokazywania miłosierdzia.
Chemos
Chemos - niekiedy utożsamiany z Baal-Peorem i Nisrochem upadły anioł z "Raju utraconego".
Chobaliel
Chobaliel - według Voltaira jeden z upadłych aniołów wymienionych w tradycjach o patriarsze Henochu.
Dagon
Dagon - w mitologii Fenicjan, bóstwo przedstawiane w postaci morskiego potwora: pół-człowieka i pół-ryby, w "Raju utraconym" upadły anioł.
Diabolos
Diabolos - (Diabolus) diabeł z "Holy War" Bunyana, walczył z Szadajem (Bogiem) wspomagany przez "diabolian": Apollyona, Pytona, Cerberusa, Legiona i innych...
Drsmiel
Drsmiel - zły anioł, przywoływany w zaklęciach magicznych mających skłócić małżonków.
Dubiel
Dubiel - (Dobiel, "bóg-niedźwiedź") anioł opiekuńczy Persji i jeden z oskarżycieli Izraela (przez co musi być uważany za anioła upadłego, tak jak pozostałych 70 lub 72 aniołów narodów, prócz patrona Izraela - Michała, którzy uczestkiczyli w waśniach między narodami). Według hebrajskiej "Księgi Henocha" Dubiel wraz z Samaelem są przedstawicielami Szatana w sądzie niebiańskim.
Duma
Duma - (Douma, aramejskie "Cisza") anioł milczenia i śmiertelnej ciszy, anioł opiekuńczy Egiptu i Książę Piekła, mający po sobą (według "Zoharu") "dziesiątki tysięcy aniołów zniszczenia". Ma być również "wodzem aniołów gehenny; a towarzyszy mu orszak dwunastu tysięcy miriadów złych duchów, a wszystkie zajmują się karaniem grzeszników". Dodatkowo wspomina się o nim jako o "tysiącookim aniele śmierci, uzbrojonym w ognisty bicz i miecz z płomieni". W babilońskiej legendzie o zstąpieniu Ishtar do Hadesu Duma występuje jako strażnik czternastej bramy.
Eblis
Eblis - (Haris, "rozpacz") odpowiednik judeochrześcijańskiego Szatana z mitologii perskiej i arabskiej. Niegdyś miał być wysokim rangą aniołem i ozdobą Raju. Strącono go za odmowę oddania pokłonu nowo stworzonemu Adamowi. Czasem mówi się, że jest ojcem wszystkich diabłów.
Egzael
Egzael - w etiopskiej "Księdze Henocha" "dziesiąty spośród potężnych [upadłych] aniołów, którzy nauczyli ludzi budować machiny wojenne, wyrabiać ozdoby ze srebra i złota, nosić biżuterię i używać perfum."
Ejszet Zenunim
Ejszet Zenunim - (Iszet Zenunim) żeński anioł rozpusty i nierządu z Kabały, jedna z czterech towarzyszek Samaela. Jest ona, tak jak Lilith, żeńskim aniołem trucizn i śmierci.
Enepsignos
Enepsignos - żeński, wyjątkowo nikczemny i złośliwy demon.
Ertrael
Ertrael - upadły anioł z "Księgi Henocha".
Eszmadaj
Eszmadaj - król demonów literatury rabinickiej.
Ezekiel
Ezekiel - (hebrajskie "moc Boża) według etiopskiej "Księgi Henocha" upadły anioł, który nauczył ludzi wróżyć z chmur.
Farcuf
Farcuf - (hebrajski "dwulicowy", "hipokryta") upadły anioł będący geniuszem cudzołóstwa i pożądliwości, byś może jeden z aniołów godziny czwartej. Najprawdopodobniej właśnie Farcuf ukazuje się Judzie na rozstaju dróg, by zwrócić uwagę patriarchy na jego synową, Tamar.
Fene
Fene - węgierski demon pojawiający się w idiomach i zwrotach jak np. Niech cię Fene pożre.
Feneks
Feneks - niegdyś anioł chóru tronów, obecnie (w Piekle) wielki markiz i poeta, dowódca 20 legionów duchów.
Fokalor
Fokalor - (Forkalor, Furkalor) przed upadkiem anioł chóru tronów. Obecnie jest wielkim księciem lub generałem piekielnym dowodzącym 30 legionami złych duchów, którego specjalnym zadaniem jest zatapianie okrętów wojennych i zabijanie ludzi. Wezwany ukazuje się pod postacią człowieka ze skrzydłami gryfa.
Forfaks
Forfaks - (Moraks, Maraks) lord lub hrabia Piekła przewodzący 36 legionami złych duchów. Uczyć ma astronomii i sztuk wyzwolonych. Wezwany, ukazuje się pod postacią jałówki.
Forkas
Forkas - (Foras, Furkas, Fourkas) prezydent lub książę Piekła, uczący logiki i matematyki, znający właściwości ziół i kamieni. Odzyskuje utracone majątki i czyni ludzi niewidzialnymi. Ten "rycerz, wielki wódz piekielny" ma pod sobą 29 legionów duchów.
Forneus
Forneus - niegdyś anioł chóru tronów i chóru aniołów, w Piekle potężny markiz dowodzący 29 legionami duchów. Uczy sztuk pięknych , retoryki i języków. Potrafi u ludzi wzbudzić miłość do ich nieprzyjaciół. Wezwany, ukazuje się pod postacią potwora morskiego.
Gaap
Gaap - (Tap) niegdyś anioł chóru potęg (mocy), w Piekle wielki prezydent lub wielki książę oraz "Król Południa", dowodzący 66 legionami złych duchów (częściej jednak za Króla Południa uważa się Szatana lub, ewentualnie, Samaela). Przedstawia się go jako ludzką istotę ze skrzydłami nietoperza.
Gadriel
Gadriel - (aramejskie "Bóg jest moją pomocą") jeden z dwustu upadłych aniołów "Księgi Henocha". To właśnie on, według legendy, miał zwieść Ewę w Raju. Podobnie jak Azazel, również uczył ludzi obchodzić się z bronią.
Gamaliel
Gamaliel - (hebrajskie "odpłata Boża") niegdyś potężny eon i wysoki rangą święty anioł, obecnie zły przeciwnik cherubinów służący pod rozkazami Lilith - demona rozpusty i oblubienicy Samaela.
Goap
Goap - niegdyś anioł chóru potęg, w Piekle jeden z dwunastu prezydentów podziemnych krain. Ma być również "Księciem Zachodu" (częściej tą rolę powierza się Lewiatanowi).
Golab
Golab - ("podżegacz") upadły anioł buntu i gniewu, sługa "czarnego Samaela". Jest jedną z sefirot zła i nieczystości oraz przeciwnikiem serafinów.
Gulhab
Gulhab - piąta z dziesięciu sefirot zła i nieczystości.
Gurson
Gurson - (Gorson, Gorsou) upadły anioł służący pod rozkazami Lucyfera. Ma być Księciem Południa, rolę tą raczej przypisuje się jednak jego Panu.
Guzjel
Guzjel - zły anioł przywoływany w zaklęciach przeciw nieprzyjacielowi.
Hakael
Hakael - jeden z siedmiu przywódców upadłych aniołów, "siódmy" Szatan.
Hananel
Hananel - jeden z upadłych aniołów w etiopskiej "Księdze Henocha".
Harab-Serapel
Harab-Serapel - ("kruki śmierci") sefira przeciwna do Necach, której zewnętrzną powłoką są Teumiel i Baal Chanan. Jest również siódmym z dziesięciu demonów świata asija. Jeżeli o Harab-Serapel mówi się w liczbie mnogiej, ich przywódcą jest Baal.
Harut i Marut
Harut i Marut - wysokiej rangi aniołowie, którzy zakochawszy się w kobiecie o imieniu Zobra (lub Zuhra), wyjawili jej sekretnie imię Boga, za co zostali strąceni z Nieba. Teraz uczą magii i czarnoksięstwa (według jednej z wersji legendy w lochu niedaleko Babilonu, wisząc głową w dół). Zobra zaś, wykorzystując moc wyjawionego imienia, przenieść się miała na planetę Wenus, z którą odtąd w mitologii mahometańskiej jest utożsamiana.
Hauras
Hauras - (Haures, Hawres, Flauros) niegdyś zajmował wysokie stanowisko w hierarchii niebiańskiej; jaden z 72 demonów, które miał Salomon zamknąć w mosiężnym naczyniu i wrzucić do morza lub jeziora. Miał królowi opowiedzieć dzieje świata i upadku aniołów.
Helel
Helel - upadły anioł z mitologii kananejskiej, syn skrzydlatego bóstwa o imieniu Sahar lub Szarer. Helel próbował zająć tron najwyższego boga, za co został pozbawiony dowództwa nad nefilimami i strącony do otchłani. Czasem interpretuje się go jako pierwszego upadłego anioła, o którym wspomina "Księga Henocha", jednak najprawdopodobniej jest nim Azazel.
Horus
Horus - (Orus) upadły anioł z "Raju utraconego" Miltona, w mitologii egipskiej bóg nieba, syn Izydy i Ozyrysa.
Hosampsich
Hosampsich - jeden z przywódców upadłych aniołów w "Księdze Henocha".
Hurmiz
Hurmiz - jedna z córek Lilith.
Imamiasz
Imamiasz - według kabały niegdyś anioł chóru księstw i jeden z 72 aniołów noszących boskie imię Szemhameforasz; w Piekle opiekun podróżników. Przywołany odpowiednim zaklęciem upokarza lub zabija nieprzyjaciół inwokanta.
Izis
Izis - (Izyda) w "Raju utraconym" Milton zalicza to egipskie bóstwo życia (boginię - matkę) do pocztu aniołów upadłych. Może to mieć związek z faktem, iż Fenicjanie przemianowali Izis na Astarota, który w traktatach magicznych jest eks-serafinem i wielkim księciem krain piekielnych.
Jabiel
Jabiel - zły anioł przywoływany w zaklęciach mających na celu skłócenie małżonków.
Jecer ha-Ra
Jecer ha-Ra - (Jecer Ra, "zły popęd") upadły anioł będący uosobieniem złych skłonności w człowieku. W tradycji rabinickiej jest to sam Szatan.
Jekon
Jekon - (Jikon, "podżegacz") herszt upadłych aniołów z etiopskiej "Księgi Henocha", który z pomocą anioła Asbiela zwiódł innych aniołów, kusząc ich widokiem pięknych córek ludzkich (tzn. kobiet). Z tymi to kobietami synowie boży utrzymywali następnie grzeszne stosunki, za co zostali strąceni do Otchłani.
Jetrel
Jetrel - jeden z dwustu upadłych aniołów "Księgi Henocha".
Jomjael
Jomjael - ("dzień Boży") według etiopskiej "Księgi Henocha", jeden z upadłych aniołów strącony z Niebios razem z Szatanem, Szemhazajem i innymi.
Jomuel
Jomuel - anioł upadły, który przed Potopem miał utrzymywać grzeszne stosunki z córkami ludzkimi.
Jowisz
Jowisz - w "Raju utraconym" zaliczony przez Miltona do aniołów upadłych. Jego pierwowzorem jest grecki władca niebios (Zeus lub Dzeus), przez Rzymian zwany Jupiterem, czyli Jowiszem.
Juwart
Juwart - obecnie służący w Piekle były książę chóru aniołów.
Kafkefoni
Kafkefoni - (Kafzefoni) jedna z sefirot zła i nieczystości, a także król mazikin i mąż "małej trędowatej".
Kaim
Kaim - (Kajm, Kamio) niegdyś jeden z chóru aniołów, obecnie wielki prezydent Piekła, ukazujący się pod postacią drozda. Dowodzi 300 legionami duchów piekielnych.
Kakabel
Kakabel - (Kochbiel, Kokbiel, Kabajel, Kochab; "gwiazda Boża") niegdyś wielki książę aniołów, sprawujący władzę nad gwiazdami i konstelacjami. Obecnie anioł upadły, tak jak w Niebie dowodzi 365 legionami duchów i uczy astrologii.
Kameron
Kameron - demon dwunastej godziny dnia, przywoływany w zaklęciach Belzebuta i Astarota.
Kazbiel
Kazbiel - (Kasbiel, Kaspiel; "czarnoksięstwo") anioł upadły określany mianem "wodza przysiąg". Przed strąceniem z Nieba jego imię brzmiało Bikwa, co oznacza "dobry". Po upadku otrzymał swe obecne imię, które oznacza "ten, który okłamuje Boga". Według legendy Kazbiel prosił Michała o wyjawienie mu utajonego imienia Boga, Michał jednak mu odmówił.
Kazdeja
Kazdeja - (Kesdeja, Kasdaje) ten upadły anioł, będący według etiopskij "Księgi Henocha" jednym z siedmiu przywódców buntu w Niebie, uczy "rozmaitych praktyk demonicznych, w tym także dokonywania aborcji".
Klotod
Klotod - żeński dżin wojny, którego pokonać jest w stanie wyłącznie anioł Marmarat, jeden z siedmiu aniołów planetarnych.
Kosmokrator
Kosmokrator - władca materialnego świata z gnostycyzmu walentyniańskiego; jego małżonką jest Barbelo.
Krocel
Krocel - niegdyś anioł chóru potęg, obecnie wielki książę dowodzący 48 legionami duchów z Piekła, gdzie zajmuje się nauczaniem geometrii i sztuk wyzwolonych.
Kunospatston
Kunospatston - upadły anioł, w okultyzmie demon morza mający postać ryby i lubujący się w zatapianiu statków. Jest również chciwy złota.
Kumtael
Kumtael - upadły anioł, demon chorób.
Lajla
Lajla - (Leliel, Lajlahel) jego imię najprawdopodobniej pochodzi z rabinickiej egzegzy słowa lailah (noc). Jest on demonicznym aniołem nocy, "księciem poczęcia" i bratem Lilith.
Lehahiasz
Lehahiasz - (Lahasz) niegdyś anioł chóru panowań i jeden z 72 niebiańskich hierarchów noszących mistyczne imię Boga Szemhameforasz, obecnie anioł upadły opiekujący się koronowanymi głowami i zapewniający im posłuszeństwo poddanych. Strącony został za namówienie (wraz z Zakunem) 184 miriady aniołów, by skradły modlitwy umierającego Mojżesza zanim dotrą one do Boga.
Lewiatan
Lewiatan - (hebrajskie "ten, który zwija się w fałdy") żeński (!!!) pierwotny potwór morski i zły smok, hebrajskie imię bogini Tiamat. Lewiatan jest potworem głębin i odpowiednikiem męskiego lądowego potwora, Behemota. Jak głosi legenda, zostali oni stworzeni piątego dnia stworzenia. Lewiatan jest również jednym z Czterech Uświęconych Książąt Piekła (zachód), obok Szatana, Lucyfera i Beliala. W Biblii mowa o niej w Księdze Hioba 41, 1 - 10 (mimo że uzywany jest męski zaimek "on"), a w Hi 26, 13 nazywają ją "wężem zbiegiem" lub "wijącym się wężem". W Księdze Izajasza nazywa się ją również "wężem krętym" oraz "potworem morskim, który jest w morzu". W Apokalipsie św. Jana jest to "wąż starodawny". W tradycji kabalistów Lewiatan symbolizuje Samaela, który ma być "królem piekła" i jest utożsamiany z Szatanem. W okultyźmie zaś jest to demon "zachęcający do niewierności". Według mitologii mandajskiej u kresu czasów wszystkie dusze nieczyste mają być połknięte przez Lewiatana.
Lilith
Lilith - żeński demon poczęcia (obok Lajla), trucizn, śmierci, zniszczenia, zarazy i nierządu, który krzywdzi noworodki (męskie do ósmego, a żeńskie do dwudziestego dnia po porodzie m.in. sprowadzając na nie epilepsję - wraz z Naamą) i kobiety w ciąży, matka wszystkich demonów. Dodatkowo pierwsza kobieta i oblubienica złego anioła Samaela (Szatana). Czasem też nazywa się ją Wielką Nierządnicą Apokalipsy, potrójną boginią Nieba, Ziemi i Piekła (ten sam tytuł nadaje się Rahab). W Kabale demon piątku. Jej imię pochodzi raczej od sumeryjskiego słowa lil (wiatr), niż od hebrajskiego lailah (noc). Przede wszystkim Lilith jest pierwszą kobietą i pierwszą żoną Adama, stworzoną w ten sam sposób, co on (z ziemi Edenu). Choć wprowadziła swego męża w tajniki magii i urodziła ponad setkę dzieci, odmówiła mu posłuszeństwa i uciekła. Na prośbę Adama Bóg wysłał trzy anioły (Sansenoja, Senoja i Semangelofa) by sprowadziły ją spowrotem. Nawet w obliczu groźby uśmiercania przez Boga codziennie jednego z jej demonicznych dzieci, Lilith nie zgodziła się powrócić do Adama. "Zohar" opisuje ją jako "ogniście namiętną istotę żeńską, która współżyła z pierwszym człowiekiem", jednak kiedy Bóg stworzył Ewę, "uniosła się w powietrze i odleciała nad morze czerwone", skąd wciąż "próbuje usidlić ludzkość". W Biblii Lilith wspomniana jest tylko raz - w Księdze Izajasza 34, 14 : 15: "(...) i nawet kozłokształtny demon będzie nawoływał swego towarzysza. Zaiste, tam lelek odetchnie i znajdzie sobie miejsce odpoczynku. Tam wąż - strzała zrobił sobie gniazdo i składa jaja, i będzie je wylęgał, i zbierze je pod swój cień.". Lilith nazywana jest sową błotną, jędzą, upiorem lub duchem pustyni. Przedstawia się ją jako nagą, piękną kobietę, której ciało przechodzi w wężowe sploty. Rabini uważali ją za główną kusicielkę, demoniczną żonę Adama i matkę Kaina, która "będzie żyła i szkodziła człowiekowi aż do czsów mesjańskich, kiedy to Bóg ostatecznie wypleni zło i nieczystoąść z powierzchni Ziemi". Lilith, szkodząc rodzajowi ludzkiemu, używała różnych imion, z których siedemnaście wyjawiła pod przymusem prorokowi Eliaszowi.
Los
Los - niegdyś anioł boskiej opatrzności, "pracownik wieków". Miał być czwartym z nieśmiertelnych, małżonkiem Enitharmon i ojcem Orka jak również jednym z twórców Wszechświata, budowniczym czasu i artystą, który powołał do życia Golgonoozę, miasto sztuk. Po swym upadku próbował nadać światu nowy kształt: "Jestem owym mrocznym Prorokiem, co przed sześcioma tysiącami lat / został wyrzucony z łona Wieczności". Los symbolizuje wyobraźnię i poezję; czasem jest identyfikowany z Lucyferem.
Lucifer
Lucifer - ("nosiciel światła", "dawca światła") niesłusznie utożsamiany z upadłym aniołem (Samaelem - Szatanem) na skutek błędnego odczytania fragmentu Księgi Izajasza 14, 12 "O, jakże spadłeś z nieba, jaśniejący Synu Jutrzenki". Apostrofa ta w rzeczywistości skierowana jest do Nabuchodonozora, króla Babilonu (poza tym w Starym Testamencie nie ma mowy o aniołach upadłych, pomimo że Bóg "sługom swoim nie ufa / a i w aniołach braki dostrzega" (Hi 4, 18)). Lucyfera i Szatana utorzsamili dopiero Ojcowie Kościoła tacy, jak św. Hieronim oraz słowiańska "Księga Henocha". W okultyzmie Lucyfer miał być niegdyś cherubinem, a obecnie jest Cesarzem Piekła, jednym z jego Czterech Uświęconych Książąt (wschód). Ukazywać się ma pod postacią najpiękniejszego dziecka. Jest demonem grzesznej pychy i oznacza gwiazdę lub planetę Wenus; jest "najjaśniejszym aniołem, Dzieckiem Światłości"
Lupus
Lupus - przywódca demonów zsyłających choroby.
Mahonin
Mahonin - (Machonim) według protokołów egzorcyzmów w Auch (1618) diabeł "trzeciej hierarchii i drugiego chóru archaniołów", którego przeciwnikiem w Niebie miał być św. Marek Ewangelista.
Malach ha-Mawet
Malach ha-Mawet - anioł śmierci zazwyczaj utożsamiany z Samaelem lub Azraelem (według literatury rabinickiej i tradycji koranicznej).
Mammon
Mammon - (Mamona, aramejskie "bogaci") w ewangeliach św. Mateusza (6, 24) i św. Łukasza (16, 13 "Nikt nie może być niewolnikiem dwóch panów; bo albo jednego będzie nienawidzić, a drugiego miłować, albo do jednego przylgnie, a drugim wzgardzi. Nie możecie być niewolnikami Boga i Bogactwa.") Mammon jest imieniem złowrogiej siły sprzeciwiającej się Bogu. W okultyzmie jest to upadły anioł pełniący w Piekle funkcję jednego z arcydemonów i księcia kusicieli. Utożsamiany z Lucyferem, Samaelem (Szatanem), Belzebubem i Nabuchodonozorem jest demonem chciwości i skąpstwa, który (według św. Franciszka) "Dzierży berło tego świata". W średniowieczu uważano go za syryjskiego boga. W "Raju utraconym" Milton tak opisuje jeden z zastępów upadłych aniołów: "Mammon ich prowadził, / Mammon, najniżej pochylony ze wszystkich / Duchów, co z nieba runęli gdyż, nawet / I w Niebie myśli jego i spojrzenia / Zawsze w dół biegły, bardziej podziwiając / Chodniki Niebios złotem wyłożone / Niż jakiekolwiek boskie albo święte / Widoki."
Mara
Mara - szatan w mitologii buddyjskiej. "Słudzy Mary / Aniołowie występku" uosabiają "dziesięć grzechów głównych".
Marchocjasz
Marchocjasz - (Marchosias) przed upadkiem anioł ten należeć miał do chóru panowań. Obecnie, w Piekle, jest wielkim markizem. Przywołany, Marchocjasz zjawia się pod postacią wilka lub dzikiej lwicy ze skrzydłami sępa i ogonem węża.
Mardero
Mardero - demon chorób.
Marou
Marou - niegdyś, w Niebie, jeden z cherubinów. Obecnie anioł upadły i demon.
Mastema
Mastema - (Mansemat) anioł oskarżyciel, kusiciel i wykonawca kar. Jest księciem zła, niesprawiedliwości i potępienia. Zwany jest ojcem zła oraz aniołem nieszczęścia i wrogości. Mastema miał starać się zabić Mojżesza, gdy ten podróżował przez pustynię, by spotkać się z faraonem (a następnie zatwardził serce tegoż), miał również pomagać kapłanow egipskim w wykonywaniu magicznych sztuczek.
Matanbukus
Matanbukus - (Matanbuchus, Mechembuchus, Meterbuchus, Matabukus, Beliar) anioł nieprawości, utożsamiany z Beliarem ("Beliar, którego imię brzmi Matabukus"). Imię jego ma pochodzić od hebrajskiego wyrażenia "matan buka" ("bezwartościowy dar") lub jest zniekształceniem słowa "mitdabek" ("ten, który atakuje samego siebie" - demon).
Mefistofeles
Mefistofeles - (Mefistofiel, Mefistofilis, Mefisto, "ten, który nie lubi światła") imię jego pochodzi z języka hebrajskiego ("Mefir" - niszczyciel; "tofel" - kłamca, lub "Mephistoph"-niszczyciel dobrego) albo z greckiego ("Mephostophiles" - nie lubiący światła, duch ciemności). Ma być jednym z siedmiu wielkich książąt piekła. Nazywany jest sługą Szatana (Samaela) lub też samym Szatanem. W literatuże pięknej to właśnie Mefistofeles (na rozkaz Szatana) zawiera pakt z Faustem, towarzyszy mu przez jakiś czas by zabrać jego duszę do Piekła. Jest "symbolem wartości negatywnej", a poznać go można "po zimnym okrucieństwie, jadowitym śmiechu, który doprowadza do łez, i okrutnej radości, jaką wywołuje u niego czyjś ból".
Melek Taus
Melek Taus - (Melek-I-Taus, Melek Tawus) w religii Jezydów, anioł czczony pod postacią pawia. Miał on stworzyć Ewę z ciała Adama.
Meresin
Meresin - (Merasin, Meris, Metiris, Merihim, Meririm) niegdyś jeden ze świętych aniołów (anioł objawienia), obecnie przebywa w Piekle gdzie jest władcą gromu i błyskawicy; w "Raju utraconym" Miltona upadły anioł, wódz mocy powietrznych. To o nim św. Paweł w Liście do Efezjan (2, 2) ma mówić "władca mocy powietrza" (Szatan). Meresinowi dano moc wyrządzać szkodę ziemi i morzu.
Meszulhiel
Meszulhiel - ostatnia spośród dziesięciu sefirot zła i nieczystości.
Metatiaks
Metatiaks - jeden z 36 duchów zodiakalnych będących zarazem demonami chorób. Wywołuje schorzenia nerek i tylko święty anioł Adonael jest w stanie go powstrzymać.
Mitoks
Mitoks - dewa "błędnie wymawianych słów" w zaratustrianizmie i sługa perskiego księcia demonów, Arymana.
Moloch
Moloch - (Molech) potężny anioł upadły, "najzacieklejszy / I najmocniejszy z duchów, które w Niebie / Wojnę toczyły." ("Raj utracony" Miltona). W tradycji żydowskiej to kananejski bóg ognia lub Słońca, któremu w ofierze składano dzieci (II Królów 23,10 "I sprawił, że Tofer w dolinie synów Hinnoma przestało się nadawać do oddawania czci, by nikt nie przeprowadzał swego syna ani swej córki dla Molocha". Ma być księciem krainy łez i członkiem rady piekielnej.
Mulciber
Mulciber - anioł upadły, który "wieże ongi budował w Niebiosach".
Murmur
Murmur - (Murmus) niegdyś anioł chóru tronów i chóru aniołów, obecnie wielki książę dowodzący 30 legionami złych duchów. Przywołany, ukazuje się pod postacią wojownika w książęcej koronie, dosiadającego gryfa i otoczonego grającymi trąbami. Naucza filozofii i przymusza dusze zmarłych, by odpowiadały na jego pytania.
Naama
Naama - ("dogadzająca") jedna z czterech aniołów rozpusty i towarzyszek Samaela (pozostałe to Lilith, Ejszet Zenunim i Agrat bat Machlat). Aniołowie Uza i Azazel zostali nakłonieni do grzechu właśnie przez Naamę. Błędnie nazywana "matką demonów", miała wraz z Lilith sprowadzać epilepsję na dzieci. W Księdze rodzaju Naama jest siostrą Tubal - Kaina i córką Cylli i Lamecha.
Negarsanel
Negarsanel - (Nasargiel) książę Piekła.
Nekael
Nekael - (Nukael) zły, upadły archanioł znany z tradycji o patriarsze Henochu.
Nelchael
Nelchael - niegdyś anioł chóru tronów i jeden z 72 aniołów noszących boskie imię Szemhameforasz. Obecnie anioł upadły, zajmujący się w Piekle nauczaniem astronomii, matematyki i geografii.
Nergal
Nergal - (Nirgal, Nirgali, "wielki bohater", "wielki król", "król śmierci") władca piekieł w mitologii babilońskiej uważany za Czarne Słońce niszczące roślinność. Jego żoną była Ereszkigal. W Biblii Nergal jest odpowiednikiem Baala, bóstwa Hadesu i bóstwem "ludzi z Kut" (2 Kl 17, 30). W okultyzmie jest szefem tajnej policji piekielnego imperium. Uważany jest za boga wojny, zarazy, gorączki oraz za ducha planety Mars.
Nisroch
Nisroch - (Nisrok, "wielki orzeł") pierwotnie asyryjskie bóstwo, czczone przez Sennacheryba (2 Kl 19, 37). Niegdyś wódz chóru księstw, obecnie (w okultyzmie) szef kuchni Domu Książąt.
Nitael
Nitael - niegdyś anioł należący do chóru księstw i jeden z 72 aniołów noszących boskie imię Szemhameforasz (podobno nadal zachował tą godność). Miał się dołączyć do Szatana (Samaela) w czasie buntu w Niebie, a obecnie przebywa w Piekle sprawując władzę nad królami, cesarzami i wysokiej rangi duchownymi.
Obizut
Obizut - żeński demon przybierający postać skrzydlatego smoka. W Testamencie Salomona Obizut zostaje zmuszona do ucieczki przez anioła Bazazata.
Ofiomerfus
Ofiomerfus - w gnostycyzmie ofickim wąż Ofiomorfus jest odpowiednikiem hebrajskiego diabła Samaela.
Ofis
Ofis - ("wąż") według asyryjczyków "wódz zbuntowanych aniołów". Ofis był czczony przez ofitów jako wąż, który namówiwszy Ewę i Adama do zjedzenia zakazanego owocu, pomógł człowiekowi uzyskać bostęp do boskiej wiedzy.
Olivier
Olivier - niegdyś książę chóru archaniołów, demon zachęcający do okrucieństwa i chciwości.
Omael
Omael - niegdyś anioł chóru panowań i jeden z 72 noszących boskie imię Szemhameforasz, obecnie upadły anioł pomnarzający gatunki, unieśmiertelniający rasy oraz sprawujący opiekę nad aptekarzami.
Omiel
Omiel - anioł, który przed Potopem współżył z córkami ludzkimi.
On
On - demon, sługa Lucyfera.
Onoskelis
Onoskelis - żeński demon, jeszcze jako anioł była jednym z najpotężniejszych mieszkańców Nieba (nie wiadomo jednak dokładnie, jaką rolę pełniła lub do którego chóru należała).
Ouza
Ouza - anioł, który razem z Azazelem zstąpił na ziemię i współżył z córkami ludzkimi.
Ozyrys
Ozyrys - egipski bóg Płodności i Królestwa Umarłych, tak jak inne bóstwa pogańskie strącony do Piekła.
Pajmon
Pajmon - ("dzwonienie") przed upadkiem anioł chóru panowań. W Piekle jest Wielkim Księciem podlegającym bezpośrednio Lucyferowi. Dowodzi 200 legionami złych duchów i upadłych aniołów, również z chóru panowań. Wezwany, ukazuje się jako mężczyzna z twarzą kobiety, ze skrzącym się drogimi kamieniami diademem na głowie. Towarzyszą mu inni książęta: Bebal i Abalam.
Penemuel
Penemuel - ("wnętrze") jeden z upadłych aniołów "Księgi Henocha", który nauczał ludzi "pisania atramentem na papierze", sztuki potępianej jako zła i niemoralna. Pouczać też miał dzieci ludzkie o tajnikach mądrości oraz o blaskach i cieniach życia. Potrafi również leczyć ludzką głupotę.
Pruflas
Pruflas - upadły anioł niegdyś należący do chóru tronów i chóru aniołów.
Przjel
Przjel - zły (upadły) anioł, którego przywołuje się w zaklęciach przeciw nieprzyjaciołom.
Psdiel
Psdiel - zły (upadły) anioł, którego przywołuje się w zaklęciach przeciw nieprzyjaciołom.
Ptahil
Ptahil - pomagał Bogu w dziele Stwożenia, stworzył Adama, lecz nie potrafił tchnąć w niego życia. Po upadku jest księciem zła, zwierzchnikiem planet i demonów.
Pura
Pura - (Puta, Poteh) anioł zapominania i złej pamięci, "rozpraszającym boskie światło".
Pursan
Pursan - (Purson, Kurson) przed upadkiem anioł chóru cnót i tronów. Obecnie jest "trzecim generalnym adiutantem cesarza" (Samaela - Szatana) i dowodzi 220 legionami złych duchów. Ukazuje się pod postacią człowieka z lwią twarzą, trzymającego w ręku żmiję i dosiadającego niedźwiedzia. Zna przyszłość i przeszłość oraz potrafi odnaleźć ukryte skarby.
Puzjel
Puzjel - zły (upadły) anioł, którego przywołuje się w zaklęciach przeciw nieprzyjaciołom.
Pyton
Pyton - w hierarchii złych duchów, drugi z dziewięciu archaniołów, a właściwie arcydemonów. Jest księciem duchów kłamstwa. W mitologii greckiej był potwornym wężem, który wylągł się z mułu po Potopie i ukrył w rozpadlinie góry Parnas; ostatecznie został zabity strzałą z łuku Apolla.
Raamiel
Raamiel - ("drżący przed Bogiem") upadły anioł sprawujący władzę nad gromem.
Rabdos
Rabdos - ("berło") niegdyś wysoki dostojnik niebiański, zdolny wstrzymać gwiazdy w odwiecznym biegu, obecnie demon duszący ludzi.
Rahab
Rahab - ("gwałtowność", "zarozumiałość", hebrajskie sar szel jam - "królowa pierwotnego morza") w Biblii mityczny potwór morski symbolizujący Egipt jako ziemską potęgę zła (obok Babilonu). Rahab jest aniołem pychy i bezczynności. W tradycji Bóg karał Rahab dwa razy: pierwszy raz za odmówienie oddzielenia wód wyższych od wód niższych w Dniu Stworzenia, a drugi raz za próbę przeszkodzenia Izraelitom w ucieczce przed wojskami faraona przez Morze Czerwone. Rahab, jako istocie żeńskiej, nadale się wspólny z Lilith tytuł "Wielkiej Nierządnicy, potrójnej bogini Nieba, Ziemi i Piekła". Często utożsamiana z Lewiatan(em).
Ramiel
Ramiel - anioł gromu, w etiopskiej "Księdze Henocha" jeden z wodzów upadłych aniołów. Walczy w zastępach Samaela - Szatana.
Ram Izad
Ram Izad - żeński anioł wykonujący "płatne usługi".
Raum
Raum - (Rajm) przed upadkiem anioł chóru tronów, obecnie wielki hrabia Piekła (dowodzi 30 legionami duchów) ukazujący się pod postacią kruka lub istoty z głowami człowieka, kota i żmii. Jest aniołem pożarów, a w zakres jego obowiązków wchodzi m. in. burzenie miast oraz pozbawianie ludzi godności i zaszczytów.
Regent
Regent - upadły anioł z zastępów Samaela - Szatana, jeden z potężniejszych aniołów, które zbuntowały się przeciw Bogu.
Rimmon
Rimmon - (hebrajskie "ryczący" lub "wyniosły") niegdyś archanioł, obecnie demon lekarzy. Jest władcą burzy, a jego symbolem jest owoc granatu lub trójząb. Pierwotnie bóstwo z Damaszku, Akadii, Asyrii a także religii semickich.
Rofokale
Rofokale - upadły anioł, sprawujący władzę nad bogactwami i skarbami tego świata. Jego podwładnymi są: Baal, Agares i Marbas.
Rosier
Rosier - niegdyś niski rangą anioł chóru panowań, obecnia anioł upadły "kuszący za pomocą miłości".
Rumael
Rumael - jeden z upadłych aniołów wymienianych w "Księdze Henocha".
Rumjal
Rumjal - w etiopskiej "Księdze Henocha" zły, upadły archanioł, jeden z dwunastu, których Samaelowi - Szatanowi udało się nakłonić do buntu.
Sabaot Adamas
Sabaot Adamas - upadły anioł utożsamiany z esencją zła; jest władcą złych eonów.
Sachiel-Melekl
Sachiel-Melek - potężny anioł upadły, sprawujący pieczę nad kapłanami i składaniem ofiar.
Salamiel
Salamiel - potężny anioł, książę upadłych serafinów, uprzednio (w Niebie) książę tego chóru.
Salpsan
Salpsan - imię syna Samaela - Szatana.
Samael
Samael - ("trucizna Boga", "przywódcy wszystkich szatanów", "Anioł Apokalipsy", "Anioł Chaosu", "Anioł Ciemności", "Anioł jecira", "Anioł Odstępca", "Anioł Oskarżyciel", "Anioł Pychy", "Anioł Rzymu lub Edomu", "Anioł Śmierci", "Anioł Zła") najczęściel utożsamia się go bezpośrednio z Szatanem, a niektórzy analizatorzy pism kanonicznych twierdzą, że "Samael" to właściwe imię owego "znienawidzonego 'przeciwnika', który odstąpił od Boga i wyparł się Jego światłości". Samaela uznaje się albo za najświętszego (lub jednego z najświętszych) albo za najbardziej występnego i najpotężniejszego z upadłych aniołów. Z jednej strony, w Niebie, ma być jednym z siedmiu regentów świata, któremu służą dwa miliony aniołów; z drugiej zaś jest "wielkim wężem o dwunastu skrzydłach, który spadając z niebios, pociągnął za sobą cały układ słoneczny"... Samael jest również jednym z wielu aniołów pełniących funkcję Anioła Śmierci. Ci, którzy uważają Samaela za sługę bożego twierdzą, że to on był aniołem, który powstrzymał Abrahama przed złożeniem ofiary z Izaaka, oraz tym, który walczył z Jakubem w Penuel, zwą go również "surowościa Bożą". Ma on należeć do chóru serafinów (będąc jego wodzem, tak jak i wodzem chóru cnót) i być pierwszym wśród krytyków sztuki. Przed swym (możliwym) upadkiem miał on "nosić [wszystkich aniołów] jako odzienie, bowiem przewyższał wszystkich wiedzą i chwałą". Najczęściej jednak przedstawia się go i pojmuje jako Cesarza Piekła i Króla Upadłych Aniołów, który to miał pod postacią węża skusić Ewę, aby zjadła zakazany owoc, a następnie spłodzić z nią Kaina (jego matką miała być również Lilith). Jeżeli Samaela-Szatana i węża nie utorzsamia się, to jeden z nich jest narzędziem drugiego. Według legendy Samael miał być strącony za popełniony grzech pychy: strącił go na ziemię Bóg, gdy anioł ten odmówił złożenia hołdu Adamowi. Wówczas to "Samael chwycił za skrzydła Michaela i niechybnie ściągnąłby go w dół, gdyby Bóg się nie wmieszał". W tradycji żydowskiej Samael jest mężem Lilith (pierwszej żony Adama). Razem działają w nocy i kuszą ludzi do złego, ponieważ "Grzesząc [ludzie] umacniają potęgę Samaela i umożliwiają mu czasowe zapanowanie nad Szechiną, mające katastrofalne skutki dla świata". Oprócz Lilith, towarzyszkami Samaela są jeszcze trzy pozostałe żeńskie anioły nierządu: Ejszet Zenunim, Agrat bat Machlat i Naama. Według Judasza Iszkarioty "psy wyją, gdy Samael, / anioł śmierci tchnący lodem, / mknie przez miasto cichym lotem". Anioł ten (lub diabeł) ma też być "najmłodszym i najbardziej męskim spośró | | | | | Electra | 03.12.2024 07:55:57 | 
 |
| | | | | barabeusz | 25.03.2008 12:26:59 |
Grupa: Użytkownik
Posty: 204 #87604
Od: 2008-3-12
| Upadłe anioły
Długo zastanawiałem się nad opublikowaniem tego tekstu, ponieważ może się on wydawać nieprawdopodobnym wymysłem fantazji lub owocem urojeń. Ale wiem, że może on pomóc wielu ludziom w odnalezieniu siebie i w samorealizacji.
W wielu legendach pochodzących z różnych kręgów kulturowych zachowały się przekazy o aniołach.
Anioły mają być istotami duchowymi, które żyją na planach niewidzialnych, w bardzo wysokich wibracjach - miłości, szczęścia, światła i przebywają w chwale bożej.
Bywają też jednak i anioły upadłe, które popadły w uzależnienie od materii. Do nich między innymi zalicza się Szatana oraz Lucyfera i ich świtę. Ale nie samo zło jest domeną upadłych aniołów. Bywają i takie, które się zbuntowały, a potem zagubiły. I tych jest najwięcej! One chciałyby być dobre i szlachetne, ale nie zawsze im to wychodzi.
Mity o aniołach oraz o raju można traktować różnie. Jedni widzą w nich ślady wizyt kosmitów, a inni pozostałości po pobycie w łonie matki, albo po okresie przebywania między wcieleniami w tej części świata astralnego, która zwie się "chwałą Boga".
Część ludzi zajmujących się duchowością twierdzi, że rozmawiają z aniołami. I część z nich rzeczywiście ma coś mądrego do powiedzenia. Większość z nich jednak tak bredzi, jakby byli we władzy upadłych duchów. I ta właśnie większość powinna poddać się egzorcyzmowaniu. Część bowiem upadłych aniołów, które gloryfikują zło, to złośliwe istoty opętujące naiwniaków, którzy chcieliby od nich dostać moc.
Jednak bywają przypadki, że kontakt z aniołami przynosi adeptowi realne korzyści przez cały czas jego rozwoju.
Faktem jest, że w niewidzialnym świecie zamieszkują istoty bezcielesne. To nie tylko duchy. Ważne miejsce pośród nich zajmują istoty urzeczywistnione. I to często kontakt z nimi traktowany jest jako relacja z aniołami.
Ale czy istnieją tam istoty przypominające ludzi, a ponadto obdarzone skrzydłami?
Długo byłem skłonny uważać te legendarne przekazy za wynik fantazji, podobnie jak należy traktować smoki. Ale smoki istnieją, choć są znacznie mniejsze niż w legendach, a ponadto łagodniejsze.
A jak jest z aniołami?
Niektórzy są przekonani, że anioły czasami wcielają się w ludzkie postacie, by pomagać nam w trudnych chwilach, że w szczególnych przypadkach w ten sposób ratują nas z opresji. Prawie każdy wierzy, że ma swego anioła - stróża. Jak to więc jest?
Aniołem stróżem możemy nazwać nasze Wyższe Ja, czyli boską iskrę w nas. Ale zdarza się, że jest to przyjazna istota duchowa działająca z zewnątrz.
Niektórzy ludzie potwierdzają też, że modlitwy do aniołów pomagają im rozwiązać różne skomplikowane problemy.
A więc, coś w tym musi być.
Mnie bardziej zainteresował jednak problem upadłych aniołów i ich relacji z ludźmi.
Wielu jasnowidzów i teozofów badających Kronikę Akaszy (miejsce w świecie informacji, w którym można odczytać przeszłe dzieje świata) twierdzi, że ludzkość pochodzi z dwóch źródeł.
Pierwszym jest ewolucja od niższych form do wyższych. To ona spowodowała ewolucję świadomości i rozwinięcie różnych zdolności ludzkich. Drugim z kolei źródłem pochodzenia ludzkości mają być upadłe istoty duchowe - anioły. Tych drugich jest znacznie mniej.
Można by to włożyć między bajki, gdyby nie fakty. A fakty mówią wyraźnie, że w każdej społeczności byli ludzie, którzy wykazywali się większą inteligencją, zdolnością przewidywania i organizacji, niż pozostała większość. Wyraźnie się wybijali ponad przeciętność. Byli też tacy, którzy mieli wyższą świadomość duchową. Jest ich naprawdę niewielu. Najwyżej 15% w każdej społeczności. To oni tworzyli imperia i świątynie, oni zakładali kulty religijne i szkoły magiczne. Także bywali artystami i wybitymi naukowcami. A kiedy przypatrujemy się ich dziejom przez wcielenia, okazuje się, że byli to ciągle ci sami ludzie kierujący się tymi samymi intencjami!
Niesamowite?
Większość z tych, którzy organizowali społeczność, to byli ludzie zbuntowani przeciw temu, co zastali. Jeśli tłumaczono im, że tak urządzili świat bogowie, wówczas ich bunt kierował się i przeciw bogom. Najwięksi reformatorzy starali się stworzyć świat lepszy od tego, jaki zastali. Swój - w miejsce boskiego (czy rzekomo stworzonego przez Boga). I miewali pod tym względem niezłe efekty.
Przykładem niech będzie Egipt, którego organizacja społeczna i ekonomiczna przetrwała kilka tysięcy lat. Gdy odeszli ci, którzy się Egiptem opiekowali, zapanowała tam nędza, bo zwykli ludzie nie potrafili nawet zorganizować się do remontu urządzeń nawadniających.
Kiedy prześledzimy dzieje innych kultur, też trafiamy na zaskakujące nas rozwiązania. Weźmy np. Majów. Ich potomkowie - Lakandone - wrócili do dżungli i zapomnieli o swej świetności! Wrócili do bardziej prymitywnego życia, kiedy zabrakło inteligentnych przywódców.
Spójrzmy też, co dzieje się w Polsce za dni naszych. Życie wielu ludzi zaczyna przypominać to, co znali tylko z opowieści o murzyńskich gettach. Ale nie ma w tym nic dziwnego. Przecież ogromna część naszego społeczeństwa od lat marzyła o tym, by żyć po amerykańsku. Cokolwiek by to miało znaczyć!
Upadłe anioły często emanują niezwykłą mocą duchową. Nie jest to jednak pełna moc, jaką dysponowały w dniach swej świetności, ale ma ona wpływ na innych ludzi. To dlatego jednostki te często są zauważane. Często, ale nie zawsze. A to dlatego, że niektóre tak dalece zatraciły się w ziemskim życiu, że całkowicie zablokowały przejawienie swych wyższych wibracji.
Podania o upadłych aniołach pochodzą z Bliskiego Wschodu. W Indiach z kolei mówi się, że wśród istot duchowych istnieją bogowie (istoty pełne mocy, ale nie oświecone) i assurowie - walczący, albo upadli, bogowie. Walczący sprzeniewierzają swą moc na bzdurne zajęcia i nie mogą się oświecić, póki nie zrezygnują z takiego trybu życia. Zarówno bogowie, jak i assurowie co jakiś czas wcielają się w ludzkie ciała. Podobnie jak legendarne anioły.
W tym porównaniu podań można dopatrzyć się pewnych analogii. Otóż assurowie to odpowiednik upadłych aniołów.
Upadłe anioły zbuntowały się przeciw Bogu, który jest źródłem mocy i miłości. Musiały więc odrzucić boską miłość i moc. Wiele z tych istot czuje, że ma zablokowane serce. Wiele też męczy się i wysila, by boską moc zastąpić swoją mocą.
Ale nie to jest najważniejsze.
Otóż w sesjach regresingu u pewnej grupy osób zauważamy ślady silnego szoku związanego z upadkiem świadomości. Nie u każdego to występuje, ale grupa tych, u których się pojawia, jest zastanawiająco duża. Może nie chodzi tu o upadek aniołów - istot bliskich bogu, ale na pewno o upadek świadomości.
Z czym to się wiąże?
Otóż... zawsze z szokiem i zmienionym stanem świadomości. Prawie każda z tych osób przypomina sobie, że była odurzona jakby narkotykiem, po którym utraciła świadomość własnej mocy. To był szok, którego skutki pojawiają się do dziś jako lęk przed niemocą, bezradnością, upokorzeniem czy poniżeniem.
Pewna grupa osób przeżyła szok innego rodzaju. Otóż kiedy przeniosły swą świadomość do umysłów istot człekopodobnych, po jakimś czasie zabawy chciały wrócić do swych bezcielesnych form, ale ich wibracje okazały się już zbyt ciężkie! To też zrodziło bezradność, ale i złość na Boga, a także smutek.
Zazwyczaj było tak, że dana istota doświadczyła więcej upadków, niż tylko jeden. Zanim przykuła się energetycznie do materii, mogła jeszcze zmieniać miejsce pobytu. Ale w pewnej chwili stało się to niemożliwe. Najgorsze wydawało się to, że nikt nawet nie podejrzewał, że coś takiego może się zdarzyć.
Pierwsze z upadłych aniołów bawiły się świetnie. A nawet jeśli nie, to przynajmniej stwarzały takie wrażenie, by zaimponować tym, które jeszcze nie zaznały rozkoszy życia w ciele. Poza tym udawały, ponieważ głupio im było, że wcale nie jest tak świetnie, jak sobie wyobrażały.
Podobnie dziś wychwalają się ci, którzy spróbowali narkotyków, wódki lub papierosów. Myśląc, że coś z nimi nie tak, opowiadają niestworzone historie o swych sukcesach - ekstra jazdach - związanych z użyciem tych świństw. W ten sposób i upadłe anioły zachęcały do kolejnych upadków.
Pierwszym i najważniejszym motywem upadku było to, że anioły dostrzegały różnorodność emocji i form życia w świecie fizycznym. Ale same doświadczały tylko miłości. To im się wydawało ograniczeniem.
Były też i takie, które widziały w świecie zło, mordowanie się zwierząt i inne przejawy krzywdzenia się nawzajem. Zbuntowały się więc przeciw Bogu twierdząc, że same potrafią stworzyć lepszy świat, w którym będzie panować sprawiedliwość.
W tych rozważaniach może ktoś dopatrywać się słabych punktów. Otóż wydaje się, że istoty anielskie miały wysoką świadomość i samoocenę. Otóż to nieprawda. To był ich najsłabszy punkt! Istoty te nie doceniały tego, co miały. Zazdrościły często istotom cielesnym tego, że one mają ciała i że mogą doświadczać tak wiele silnych emocji. Były przy tym zupełnie naiwne, ponieważ nie znały, co to zło i cierpienie. Nie miały więc punktów odniesienia.
Upadek został spowodowany najpierw pragnieniem mnożenia doznań, a później zachłannością na cudze przeżycia.
Przypomniałem sobie, że kiedy pewien anioł chciał mnie ratować, powiedział mi, że nie można żyć bez miłości. Wtedy wpadłem w straszną złość i zbuntowany wykrzyczałem do niego: a właśnie że można. Zwierzęta tak żyją. A w czym ja jestem gorszy od zwierząt?
I to była kwintesencja mojej argumentacji. Ale wtedy już trochę wiedziałem, czym jest życie w ciele. Życie z seksem i narkotycznymi odjazdami.
Pierwszy upadek nie był dla mnie zabawny. Zostałem zwabiony podstępem przez dwie upadłe piękności. Zachęciły mnie, bym spróbował doświadczyć nieznanych mi aspektów mocy. Zaaplikowały mi coś, co miało we mnie wyzwolić więcej mocy. Nie doceniając tego, co miałem, dałem się namówić. Pomyślałem: A nuż będę miał więcej.
Kiedy zacząłem trzeźwieć, zostałem wyśmiany i upokorzony. Poczułem się fatalnie, bez mocy, w jakichś obrzydliwych wibracjach.
Miałem do nich żal. Ale po jakimś czasie tego typu doświadczenia zaczęły mi się podobać. Przecież bez ciała nie można uprawiać seksu! A to wydawało się nam najciekawsze. Jedni więc próbowali w ciałach zwierząt, inni - ludzi. Jednym się podobało, a inni czuli się zawiedzeni. Mnie się spodobało. Ale jak by nie było, tym wszystkim istotom seks do dziś kojarzy się z upadkiem. Z czymś ponętnym, ale i groźnym zarazem. Wiele z tych upadłych istot w seksie traci świadomość (bez mdlenia) i ma mieszane uczucia wobec tego typu doświadczeń.
Przez tysiące lat istoty upadłe usiłowały powrócić do Boga wyrzekając się seksu i obrzydzając go sobie. Uważały go za zło, które trzeba wyplenić. Ale w kolejnych wcieleniach nadrabiały straty! Przez tysiące lat prób i błędów istoty te przekonały się, że nie da się wrócić do Boga ani odrzucając seks, ani niszcząc swe ciała.
Cały paradoks powrotu polega na tym, żeby zaakceptować i oswoić to, czego się najbardziej obawiamy. Oswoić seks i ciało. Nauczyć się z nimi żyć na trzeźwo i przytomnie, oraz transformować energię na coraz wyższe poziomy. Tylko ta droga zapewnia powrót do Boga, gdyż jest to jednocześnie powrót do miłości.
Nie wiedząc o tym, upadłe anioły próbowały wielu sposobów. Ja np. plątałem się tysiące wcieleń przy istotach, które spowodowały mój upadek. Przez ten czas wydawało mi się, że skoro wiedziały, jak mnie tu ściągnąć, to będą wiedziały, jak odesłać z powrotem. Zdziwiłem się dopiero wówczas, gdy uświadomiłem sobie ich intencje: za żadne skarby nie chciały tam wracać, nawet kiedy obiecywały doprowadzić tam innych!
Za mną też ciągną się upadłe istoty przekonane, że z kolei ja wiem, jak mają wrócić. Ktoś im to obiecał w moim imieniu. Jednak zwykle, kiedy im to tłumaczyłem, odwracały się ode mnie i wszystko czyniły po swojemu! Wolały wypróbować jedyną drogę, która im się wydawała skuteczną - śmierć.
Tak dokonała się zagłada Atlantydy, Sodomy, Mohendżo Daro, Harappy, Troi, Santorynu, łódzkiego getta, Auschwitz i kilku innych miejsc na świecie. A efekt wciąż był nie ten!
I ja tam bywałem. Ale zawsze przed zagładą jakaś siła ratowała mnie z opresji. I tylko pozostawał ból i poczucie winy, że ZNÓW nie udało mi się ich uratować. Przecież byli mi tak bliscy! Kiedy już było po wszystkim, to i mnie ciągnęło do śmierci. Aż wreszcie pojąłem, że nie można ciągle ratować kogoś, kto pragnie śmierci!
Dziś mogę być spokojny. Nawet jeśli już osobiście nie przeprowadzę nikogo na "tamtą" stronę, to przynajmniej zostawię im metodologię regresingu. A niektórzy z nich bardzo się go boją!
Energia podobno jest jedna. Tak przynajmniej twierdzą bliscy oświecenia mistrzowie jogi. Jeśli energia jest jedna, a przejawia się na wiele sposobów, to znaczy, że ulega modyfikacjom. Takich modyfikacji może dokonać i człowiek, i zwierzę, i upadły anioł. Ten mechanizm stał się też przyczyną sprzeniewierzania mocy - energii, którą wykorzystywano dla celów szkodliwych. Tym celom czasami przyświecały szlachetne z pozoru intencje.
Wiele upadłych aniołów pociągała możliwość świetnej zabawy, której były pozbawione w formie bezcielesnej. Ale też i wiele z nich się zmęczyło i pragnęło wrócić. Niektóre za cel swego życia postawiły zepsucie zabawy innym i zmuszenie ich do powrotu (do tej grupy należeli smutni panowie nawiedzający Lota w Sodomie, a zwani w Biblii Mężami Bożymi). Powrót miała zapewnić śmierć lub unicestwienie ciała. Jednak żadna z tych metod nie okazała się skuteczna. Nie mogła, ponieważ śmierć czy unicestwienie to wibracje, które nie pasują do miłości.
Jedynym więc sposobem na powrót jest przepełnienie duszy i ciała wibracjami miłości, spokoju i bożej mocy! A to już samo w sobie okazuje się trudne ze względu na silny bunt przeciw Bogu. Bunt, który stał się przyczyną upadku. Chcąc powrócić, trzeba zrezygnować z ego i z buntu. Trzeba przyjąć bożą miłość, mądrość i moc za swoją. Jednak zamroczenie związane z szokiem upadku świadomości bywa tak silne, że owa droga wydaje się nie do zaakceptowania.
Upadłe anioły nie tylko próbowały organizować - cywilizować społeczeństwa. Bywało, że wzniecały straszliwe wojny i wywoływały kataklizmy. A to wszystko po to, by zniszczyć poronione owoce swych rzekomych kreacji i zacząć wszystko od nowa, albo też z nadzieją, że kiedy się uda zniszczyć ciała istot, które mogłyby ich urodzić, to już żadna siła nie zdoła ich zawrócić z domu Ojca w niebie. Jakże płonne były to nadzieje!
Opisane w indyjskich eposach wojny z użyciem energii atomowej nie muszą być wcale dowodem na przybycie kosmitów. Energia klątwy to ta sama, co zabójcze promienie gamma emitowane podczas wybuchu bomby atomowej. I człowiek potrafi ją wyzwolić. Człowiek potrafi, a co dopiero upadły anioł!
Świadczą o tym przypadki samospalenia ciała, a także ślady wybuchów jądrowych w Dolinie Indusu, w Jerycho, oraz w Walii. Ślady takie powinny jeszcze znajdować się w którymś z afrykańskich wąwozów. A może i w innych miejscach.
Wszędzie tam zdarzyły się katastrofy, ponieważ mieszkający tam ludzie pragnęli śmierci! Śmierć wydawała im się jedynym wyjściem gwarantującym ulgę i spokój. Dlatego robili wszystko, by sprowokować wrogów lub siły natury.
Upadły anioł często charakteryzuje się ogromną zachłannością na mnożenie doświadczeń. Zachłannością większą, niż zwykli śmiertelnicy. Tym do zabawy wystarcza cokolwiek. Ale upadłe anioły pożądają czegoś ekstra! Jak upadek, to na całego. Jak rozwój, to też prawie do oświecenia. Jak władza, to po trupach.
Mając na względzie powyższe rozważania zastanawiam się nad tym, co obecnie dzieje się w USA. O ile wiem, w porównaniu z tym Sodoma i Gomora mogą się wydawać pensjonatami dla panienek z dobrych domów. Ale rozpasanie młodych ludzi jeszcze nie dorównuje temu, co działo się na Atlantydzie.
A cóż się tam działo?
Wspomnienia są różne, bo dotyczą różnych okresów istnienia atlantyckiej kultury. A najważniejsze jest to, że była ona zdominowana przez upadłe anioły!
W pewnym okresie na Atlantydzie pojawiło się mnóstwo istot, które chciały mnożyć doświadczenia, a szczególnie doświadczenia seksualne. Próbowały wszystkiego, co tylko jest możliwe.
Ponieważ gen, który uniemożliwia człowiekowi zapładnianie innych gatunków, pojawił się dopiero kilka lub kilkanaście tysięcy lat temu, to owocem seksu ze zwierzętami były hybrydy!
Seks z hybrydami to też było ciekawe zajęcie! Ale nie wystarczało. Próbowano więc transformować swe ciała, by dziś być kobietą, jutro mężczyzną, innym razem hybrydą. To wszystko odbywało się w narkotycznym odurzeniu. Na tyle jednak słabym, by dało się funkcjonować.
Powiedzmy sobie, że na Atlantydzie próbowano też inżynierii genetycznej! Na pewno udawało się też i klonowanie! Ale wyniki okazały się mierne. Udawało się bowiem sklonować ciało, ale nie psychikę. Zamiast więc kopii, były to zupełnie inne istoty!
Dokonywano też innych eksperymentów, które miały na celu stworzenie istot mających pożądane cechy psychiczne. Za pomocą hipnoz i narkotyków usiłowano stwarzać nowe osobowości i programować je tak, by odpowiadały twórcom programu. Tak można było stworzyć uległych sobie niewolników i zabawki seksualne.
Ale na tym nie koniec. Pomysłowość mieszkańców Atlantydy prawie nie znała granic. A skończyła się wielką nudą!
Jak łatwo zauważyć, upadłe anioły rodzą się w ludzkich ciałach i czasami żyją w całkiem ludzkich rodzinach. Pozornie nic ich nie odróżnia od zwykłych ludzi. Ale to tylko pozornie!
Anioły mogły zejść w materię dopiero wówczas, gdy ewolucja doprowadziła do powstania istot człekokształtnych. Ich mózg był zdolny do tego, by świadomość anioła mogła się przez niego przejawiać. Miały też ręce, którymi można było wykonywać ważne czynności.
Pierwsze próby wejścia w ciało to było klasyczne opętanie! Opętanie istot pra - ludzkich przez anioły! Były to najpierw niewinne eksperymenty. Ale kiedy dokonał się upadek, wówczas świadomość aniołów zaczęła podlegać tym samym prawom karmy i ewolucji, co świadomość zwykłych ludzi. A jednak mimo to wiele z nich przez tysiące lat nie utraciło całej swej mocy i swych zdolności!
Jeśli już ktoś przyznaje się, że jest upadłym aniołem, to czy z tego powodu ma się czuć lepszym, wywyższonym?
Nic podobnego! Jest takim samym stworzeniem Bożym, jak wszystkie inne. Ani lepszym, ani gorszym. Powinien tylko zaakceptować, gdzie jest jego miejsce! To, że tu jestem, jest wynikiem mojej decyzji. Decyzji może niezbyt świadomej, ale mojej!
A co z tymi, którzy postanowili świadomie opuścić ten świat?
Opuszczają go, ale nie wracają do Boga, tylko odchodzą w astral. A jeśli pragną powrócić do Boga?
W tym wypadku decyzja to za mało. Muszą przyjąć to, co odrzucili wybierając życie w materii. TAM nie da się przeszmuglować ani ulubionych małpek, ani nawet ludzi. TAM wraca się tylko wtedy, gdy znów dla upadłego anioła staną się ważne miłość, mądrość i moc Boga, gdy przyjmie je za swoje.
Ta nauka życia upadłych aniołów w materii na pewno nie pójdzie na marne. Po powrocie będą bowiem znały różnicę między miłością a innymi energiami. Będą też potrafiły docenić miłość i swoje nieograniczone możliwości. Tak, jak uczyniło to już przed nimi wiele oświeconych istot.
autor:Żądło Leszek | | | | | maruda77 | 25.03.2008 13:03:43 |
Grupa: Administrator 
Posty: 329 #87633
Od: 2008-2-14
| Sporo tych upadłych aniołów A artykuł ciekawy!! |
 | Strona: 1 / 1 strony: [1] |
| << Pierwsza | < Poprzednia | Następna > | Ostatnia >> |
| Aby pisac na forum musisz sie zalogować !!! |
|
