Grupa: Administrator 
Posty: 2935 #202485
Od: 2008-2-14
| Temat ważny także dla znawców i badaczy astrologii: przecież to tylko my, ludzie nowocześni, usiłujemy (nieudolnie) pogodzić działanie planet z grawitacją i mechaniką kwantową - podczas gdy starożytni twórcy astrologii nie mieli tu żadnych wątpliwości: planety to były istoty duchowe, jeśli nie po prostu bóstwa, i właśnie dzięki swojej duchowej mocy wywierały wpływ na ludzi.
Dzisiaj również podczas tranzytów zdarzają się takie historie, które trudno wytłumaczyć mechanicznym wpływem dalekich ciał niebieskich. Prędzej można uwierzyć, że to rzeczywiście inteligentne i psotne planetarne geniusze i demony płatają ludziom figle.
Ale czy duchy istnieją? Pytanie to nie jest najtrafniej postawione. Lepiej pytać o to, jak duchy się przejawiają. Podobno straszą w starych zamkach, dzwonią łańcuchami. Ale niezmiernie trudno jest znaleźć zgodne relacje kilku świadków, którzy, widząc ducha, widzieliby i słyszeli to samo. Dotyczy to nie tylko duchów straszących, czyli istot, jak się wydaje, niskiej kategorii, ale także istot tak wysoko postawionych w duchowej hierarchii, jak Osoba, która ukazywała się młodzieży w bośniackim miasteczku Medjugorie. Jedni widzieli ją jako Świętą Panią i słyszeli Jej słowa, inni widzieli tylko samo światło, ale większość publiczności nie widziała ani nie słyszała nic - tylko udzielał im się podniosły nastrój. Więc trudno liczyć na zgodne dane świadków.
Jak przekonać niedowiarków
Weźmy inny przykład: oto komuś w snach pojawia się zmarła matka. Przychodzi i komentuje jego postępki. Udziela mu rad. Czy to jest duch owej zmarłej matki, a więc jej osobowość, z którą śniący jest w kontakcie po jej śmierci - czy też może jest to wyłącznie jego senny zwid, albo - co najwyżej - pewien fragment jego psychiki, który się wyodrębnił i udaje samodzielną osobę? Takie pytania niezmiernie trudno jest rozstrzygnąć.
Kiedyś poznałem pewną panią, która miała przekaz poprzez pismo automatyczne. To, co przez nią "pisało", miało wszelkie cechy odrębnej, samodzielnej osobowości. Opowiadało o rzeczach, o których jego "właścicielka" nie miała zielonego pojęcia. Mówiło o życiu na "tamtym świecie", często dochodząc do bariery zrozumiałości naszego języka.
Można powiedzieć, że były to fantazje nieświadomego umysłu tej kobiety. Z drugiej strony, może cechą duchów jest to, że się kontaktują z naszą podświadomością? Co właściwie musiałoby się zdarzyć, żebyśmy ducha uznali za coś, co realnie istnieje? Czy uwierzylibyśmy w ducha, gdyby wygłosił wykład? Udzielił wywiadu Monice Olejnik? Dał się zważyć i sfotografować? Ale przecież duchy właśnie tego nie robią!
Znamy niezliczone mnóstwo świadectw o kontaktowaniu się ludzi z tajemniczymi inteligencjami, które pozostają w bardzo luźnym związku z materialnymi ciałami. Czy nie najprościej byłoby przyjąć, że duchy istnieją? Tyle że na swój dziwny, duchowy sposób.
Duchy oswojone i zdziczałe
W XVII wieku i później europejscy handlarze zwieźli na wyspę Haiti (oraz San Domingo) afrykańskich niewolników. Ci nieszczęśnicy mówili mnóstwem języków i ledwo dogadywali się między sobą, ale wśród nich było kilka potężnych osobowości (ich imiona, niestety, przepadły...). Ludzie ci za sprawę ważniejszą od życia i śmierci uznali podtrzymanie przy życiu rodzimych, afrykańskich duchów. W duchach owych (czy też bóstwach) mieściła się żywa dusza afrykańskiego narodu. Wygrali!
Mimo wiekowej, usilnej propagandy chrześcijaństwa, i mimo prześladowań, Haitańczycy przechowali i doprowadzili do rozkwitu swoją rodzimą religię: kult duchów-bóstw, które przybywają z "tamtego świata", wstępują w ciała niektórych swoich wyznawców i w tej zmaterializowanej postaci komunikują się ze swym ludem. Zjawisko to jest tak obce naszym wyobrażeniom o religii, że aż trudno je nazwać słowami któregokolwiek europejskiego języka. Ta religia nosi nazwę wudu.
Z kolei tubylcy Syberii wierzą, że każda rzeka, góra, stare drzewo i gatunek zwierzęcia mają swoje duchy-gospodarzy. Jest ich mnóstwo, a wśród nich najwyższy jest duch-gospodarz Nieba, bardzo przypominający charakterem Zeusa, Jowisza lub Peruna. Wśród Syberyjczyków nadal żyją szamani, którzy z tymi duchami mają kontakt, czują je i widzą, i potrafią z nimi odbywać prawdziwe psychoterapeutyczne sesje.
Do czego zmierzam? Duchy są najwyraźniej mieszkańcami jakiejś dziwnej "duchosfery" - obszaru, w którym ludzka świadomość styka się z czującym wymiarem przyrody i wszechświata. W porównaniu z "duchosferą" Haiti, Syberii czy Amazonii, nasz świat duchów jest przerażająco ubogi i zaludniony głównie przez istoty chaotyczne, niepełne, nieforemne i złośliwe dla ludzi. Wydaje się wręcz, że większość naszych duchów kontaktuje się z nami poprzez wywoływanie u nas chorób. Być może przyszłe pokolenia - w Polsce i w reszcie wysoce cywilizowanej Europy - zajmą się kiedyś hodowlą duchów, czyli oswajaniem tych zdziczałych i chaotycznych istot, aby przez odpowiednie ich traktowanie, przez ceremonie i medytacje, przemienić je w duchowych pomocników i protektorów. Być może wtedy okaże się, że warto zacząć od zaopiekowania się geniuszami planet i sektorów nieba - jako tych, które ze wszystkich duchów zdziczały najmniej.
Wojciech JóĄwiak
www.taraka.prv.pl
_________________
Dawniej ludzie wiedzieli mało, ale to "mało" poruszało do głębi ich serca. Dzisiaj ludzie wiedzą wiele, ale to "wiele" porusza ich tylko powierzchownie i karykaturalnie. |
